بالاترین محله پرواز جاش بود
خورشید از اهالی صبح نگاش بود
خال لبش که ارثیه آفتاب‌هاست
یک آسمان ستاره قطبی فداش بود
یک بند بسته، بند دگر را نبسته است
این اشتیاق تازه نعلین پاش بود
کم‌کم بزرگ می‌شود و مرد می‌شود
آنقدر سنگ و تیر و بهانه براش بود
افتاده بود و دور خودش داد می‌کشید
یک «استخوانْ درد» بدی در صداش بود
آن جاده‌ای که ما به غبارش نمی‌رسیم
این نوجوان قافله در انتهاش بود
تشخیص تو سخت است علی یا که رسولی؟!
پس لطف بفرما و بفرما که کدامی؟
تو مستحب الطاعه ترین واجب مایی
هر چند امامت نکنی، باز امامی
«ای ماورای حد تصور، کمال تو»
بالاتر از پریدن جبریل، بال تو...
غیر از حسینِ فاطمه چیزی ندیده‌ایم
در انعکاس آینه‌های زلال تو
نزدیک سایه‌های عبورت نمی‌شویم
نامحرمان عشق کجا و خیال تو؟
بدون چون و بدون چرا نمی‌ماندند
شبیه رود، شبیه صبا، نمی‌ماندند
چه کربلاست که عالم به‌هوش می‌آید
پس از شنیدن چاووش‌ها نمی‌ماندند
گاه لیلایی و گهی مجنون
گاه مجنونم و گهی لیلا
گاه خورشید و گاه آیینه
روبه‌روی همیم در همه جا
بالاترین محله پرواز جاش بود
خورشید از اهالی صبح نگاش بود
خال لبش که ارثیه آفتاب‌هاست
یک آسمان ستاره قطبی فداش بود
یک بند بسته، بند دگر را نبسته است
این اشتیاق تازه نعلین پاش بود
کم‌کم بزرگ می‌شود و مرد می‌شود
آنقدر سنگ و تیر و بهانه براش بود
افتاده بود و دور خودش داد می‌کشید
یک «استخوانْ درد» بدی در صداش بود
آن جاده‌ای که ما به غبارش نمی‌رسیم
این نوجوان قافله در انتهاش بود
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
