باز دل را نوبت بیماری­ است                                    

ای پرستاران زمان یاری ا­ست

جستجویی از گرفتاران کنید                                  

پرسشی از حال بیماران کنید

«عاشقی پیداست از زاری دل                                 

نیست بیماری چو بیماری دل»

پای تا فرقش گرفتار تب است                                 

سرگران از ذکر یارب یارب ا­ست

رنگش از صفرای سودا، زرد شد                               

پای تا سر مبتلای درد شد

چشم بیماران که تان، فرهماست                              

اندر اینجا روی صحبت با شماست

هر که را اینجا دلی بیمار هست                               

با خبر زآن ناله‌­های زار هست

می‌­دهد یاد از زمانی، کان امام                          

سرور دین، مقتدای خاص و عام

خواهرش را بر سر زانو نشاند                                  

پس گلاب از اشک بر رویش فشاند

گفت ای خواهر چو برگشتی زراه                             

هست بیماری مرا در خیمه­‌گاه

جان به قربان تن بیمار او                                         

دل فدای ناله­‌های زار او

بستۀ بند غمش، جسم نزار                                 

بستۀ بند ولایش، صدهزار

در دل شب گر زدل آهی کند                                 

ناله‌ای گر در سحرگاهی کند

آن مؤسس، این مقرنس طاق راست                          

ز آن مروج، انفس و آفاق راست

جانفشانی رافتاده محتضر                                      

جان ستانی را ستاده منتظر

پرسشی کن حال بیمار مرا                                    

جستجویی کن، گرفتار مرا

ز آستین اشکش ز چشمان پاک کن                          

دور از آن رخساره گرد و خاک کن

با تفقد برگشا بند دلش                                        

عقده‌ای گر هست در دل، بگسلش

گر بود بیهوش، باز آرش بهوش                                

در وحدت اندر آویزش بگوش

آنچه از لوح ضمیرت جلوه کرد                               

جلوه ده بر لوح آن سلطان فرد

هر چه نقش صفحۀ خاطر مراست                           

وآنچه ثبت سینۀ عاطر مراست

جمله را بر سینه­‌اش، افشانده­‌ام                               

از الف تا یا، به گوشش خوانده­‌ام

این ودیعت را پس از من حامل اوست                        

بعد من در راه وحدت، کامل اوست

اتحاد ما ندارد حد و حصر                                               

او حسین عهد و من سجاد عصر

من کیم؟ خورشید، اوکی؟ آفتاب                             

در میان بیماری او شد حجاب

واسطه اندر میان ما، تویی                                               

بزم وحدت را نمی­‌گنجد دویی

عین هم هستیم ما بی­ کم و کاست                                     

در حقیقت واسطه هم عین ماست

قطب باید، گردش افلاک را                                    

محوری باید سکون خاک را

چشم بر میدان گمارای هوشمند                              

چون من افتادم، تو او را کن بلند

کن خبر آن محیی اموات را                                    

ده قیام آن قائم بالذات را

پس وداع خواهر غمدیده کرد                                  

شد روان و خون روان از دیده کرد

ذوالجناح عشقش اندر زیر ران                                 

در روش، گامی بدل گامی بجان

گر به‌ظاهر، گام‌زن در فرش بود                                 

لیک در باطن، روان در عرش بود

در زمین ار چند بودی، ره­نورد                          

لیک سرمه چشم کرو بیش کرد

داد جولان و سخن کوتاه شد                                  

دوست را، وارد به قربانگاه شد