بعد شهر بعلبک آل زیاد

راهشان در دیر راهب اوفتاد

 

کهنه دیری در درونش راهبی

شعله‌های طور دل را طالبی

 

دیر نه، نه، یک جهان دریای نور

او چو موسی بر فراز کوه طور

 

ترک دنیا گفته‌ای در کنج دیر

همچو عیسی آسمان را کرده سیر

 

لحظه لحظه سال‌ها در انتظار

تا شود دیرش زیارتگاه یار

 

بی خبر خود رازها در پرده داشت

در تمام عمر یک گم کرده داشت

 

پیر دیری در نوا چون بلبلی

چشم جانش در ره خونین گلی

 

با گل نادیده‌اش می‌کرد حال

تا شبی بگرفت دامان وصال

 

دید در پایین دیر خود شبی

هر طرف تابیده ماه و کوکبی

 

گفت الله کس ندیده این چنین

هیجده خورشید، یک شب بر زمین

 

این زنان مو پریشان کیستند

گوئیا از جنس انسان نیستند

 

لالۀ حمرا کجا و آبله

بازوی حورا کجا و سلسله

 

چیستند این عقده‌های گوهری

یاس‌های کوچک نیلوفری

 

آمده از طور، موسای دگر

در غل و زنجیر، عیسای دگر

 

سر به نوک نیزه می‌گوید سخن

یا سر یحیی است پیش روی من

 

گشته نیلی ماهِ روی کودکی

بسته دست نونهال کوچکی

 

طفل دیگر بسته با معبود عهد

یا سر عیسی جدا گشته به مهد

 

کرد نصرانی نزول از بام دیر

گرد سرها روح او سرگرم سیر

 

دیده بر شمع ولایت دوخته

چون پر پروانه جانش سوخته

 

راهب پیر و سر خونین شاه

رازها گفتند با هم با نگاه

 

شد فراق عاشق و معشوق طی

این به پای نیزه او بالای نی

 

ناگهان زد بانگ بر فوج سپاه

کای جنایت پیشگان رو سیاه

 

کیست این سر؟ کاین چنین خواند فصیح

وای من، داوود باشد یا مسیح؟

 

یا شده ایجاد صفین دگر؟

گشته قرآن بر سر نی جلوه‌گر

 

پاسخش گفتند مقصود تو چیست؟

این سر خونین، سر یک خارجی است

 

کرده سر پیچی ز فرمان امیر

خود شهید و عترتش گشته اسیر

 

بود هفتاد و دو داغش بر جگر

تشنه لب از او جدا کردیم سر

 

لرزه بر هفت آسمان انداختیم

اسب‌ها را بر تن او تاختیم

 

شعله‌ها از هر طرف افروختیم

خیمه‌هایش را سراسر سوختیم

 

هر یتیمش از درون خیمه‌گاه

برد زیر بوتۀ خاری پناه

 

ریخت نصرانی به دامن خون دل

گشت سرتا پا وجودش مشتعل

 

برکشید از سینه چون دریا خروش

گفت ای دون فطرتان دین فروش

 

ثروت من هست چندین بدره زر

در جوانی ارث بردم از پدر

 

در بهای این همه سیم و زرم

امشب این سر را امانت می‌برم

 

می‌کنم تا صبح با او گفتگو

کز دهانش بشنوم سری مگو

 

شمر را چون دیده بر زر اوفتاد

عشق سیمش باز در سر اوفتاد

 

داد، سر را و ز راهب زر گرفت

راهب آن سر را چون جان در بر گرفت

 

برد سوی دیر سر را با شتاب

کرد ناگه هاتفی او را خطاب

 

راهب از اسرار، آگه نیستی

هیچ دانی میزبان کیستی؟

 

میهمانت میزبان عالم است

هر چه گیری احترامش را کم است

 

این که لب‌هایش به هم خشکیده است

بحر رحمت از دمش جوشیده است

 

اینکه زخمش را شمردن مشکل است

زخم هفتاد و دو داغش بر دل است

 

گوش شو کآوای جانان بشنوی

از دهانش صوت قرآن بشنوی

 

گرد ره با اشک، از این سر بشنوی

با گلاب و مشک، خاکستر بشوی

 

برد راهب عاقبت سر را به دیر

تا خدا در دیر خود می‌کرد سیر

 

شد چراغ دیر آن سر تا سحر

دیگر این جا دیر راهب بود و سر

 

خشت خشت دیر را بود این سلام

کای چراغ دیر و مطبخ السلام