آسمان حالت سرخ‌‌ـ‌آبی دلبازی داشت
باز در سینۀ خود قصۀ پروازی داشت
از سواری که لبش تشنۀ زیبایی بود
و غزالی که پر از حس غزل‌بازی، داشت -
رو به یک معرکه گرگ‌ـ‌آدم مومن!! می‌رفت
جرمش این بود که چشمان پر از نازی داشت
یک دلِ راضی پر می‌زد و دنبال خودش،
آه! یک خیمه دلِ کوچک ناراضی داشت
قصۀ عشق مگر می‌شد از این عریان‌تر؟
او چرا باز در اعماق گلو رازی داشت؟
بند بند دل نی در رگ او می‌لرزید
او که در نی نی چشمانش آوازی داشت
خونش آرام به مرغان مهاجر فهماند:
عشق سیمای سفید غلط اندازی داشت
قصه‌اش پشت پریشانی شب پایان یافت
آه از قصۀ زینب که چه آغازی داشت! ...
زدن نداره
دختری که رمق به تن نداره
راه می‌رم آروم
این پا که نای دویدن نداره
با نان و خرما می‌رسی، من هم یتیمم
اما نه خرما، مست دستان کریمم
می‌زد به پایت بوسه لب‌های مدینه
ای خوش به حال نیمه شب‌های مدینه
من از مشهد، من از تبریز، از شیراز و کرمانم
من از ری، اصفهان، از رشت، از اهواز و تهرانم
نمی‌دانم کجایی هستم، اما خوب می‌دانم
هوایی هستم و آواره‌ای در مرز مهرانم
می‌روی با فرق خونین پیش بازوی کبود
شهر بی زهرا که مولا! قابل ماندن نبود
با وضو آمد به قصد لیله الفرقت، علی!
ابن ملجم در شب احیاء چه قرآنی گشود
مسجد کوفه کجا، پشت در کوچه کجا
ضربت کاری که خوردی، یا علی! آن ضربه بود
آسمان حالت سرخ‌‌ـ‌آبی دلبازی داشت
باز در سینۀ خود قصۀ پروازی داشت
از سواری که لبش تشنۀ زیبایی بود
و غزالی که پر از حس غزل‌بازی، داشت -
رو به یک معرکه گرگ‌ـ‌آدم مومن!! می‌رفت
جرمش این بود که چشمان پر از نازی داشت
یک دلِ راضی پر می‌زد و دنبال خودش،
آه! یک خیمه دلِ کوچک ناراضی داشت
قصۀ عشق مگر می‌شد از این عریان‌تر؟
او چرا باز در اعماق گلو رازی داشت؟
بند بند دل نی در رگ او می‌لرزید
او که در نی نی چشمانش آوازی داشت
خونش آرام به مرغان مهاجر فهماند:
عشق سیمای سفید غلط اندازی داشت
قصه‌اش پشت پریشانی شب پایان یافت
آه از قصۀ زینب که چه آغازی داشت! ...
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
