پسر از جای خود برخاست، بسم اللهِ مَجْراها... 

و با او پر کشید آرام چشمی رو به رویاها

زمین یک بوسه‌ ایمان شد در آیات قدم‌هایش

و وحی آمد که:  اِنّ الارضْ، لَهُ اِنّا خَلَقْناها  

هوای گونه‌اش میراث گندمگونی از بطحا

نگاهش برقی از یاسین، لبانش طرحی از طاها

دل لیلا بهاری داشت، باران خیز و توفانی

غزال بی‌قراری داشت، سرگردان صحراها

و سبحان الذی اَسرا [ الی الوادِ البلا ] ... لَیلاً 

منزّه باد! آن جامی که مجنون خورد و ... لیلاها-

به دست آیینۀ حسرت، برایش شَروه‌ها ‌خواندند

برایش: رود، رود...، اما پسر دل زد به دریاها

گذشت از برکۀ ماندن، ولی با باله‌ای زخمی

رها شد ماهی قرمز، رها در جوی فرداها 

و می‌بوسید در توفان، لبش را مرد کشتیبان

و کشتی روی خون می‌رفت، بسم اللهِ مَجْراها ...