از بلا پروا کجا دارد دل دریایی‌ات 
راه بر طوفان ببندد قامت سینایی‌ات 

سینه‌ات جولانگه امواج طوفان بلاست 
شور اقیانوس دارد، دیدۀ دریایی‌ات
 

در نگارستان چشمت نقش می‌بندد بهار

می‌کند روشن جهان را چهرۀ زهرایی‌ات

حامل منشور خونین حسینی، زینبا! 
جاودان جوش است نور چشمه دانایی‌ات 

تا ابد پر می‌گشاید بر فراسوی زمان 
چون عقابی خشمگینْ فریاد عاشورایی‌ات 

در زلال دیدۀ آیینه‌ها تصویر توست

مانده حیران چشم عالم از جهان آرایی‌ات

در بیابانِ عطش گر پا گذاری هر نفس
صد گلستان گل شکوفه از دم عیسایی‌ات 

دشمن از نطق علی‌‌‌‌‌‌‌‌وارت به خود لرزد چو بید 
سامری رسوا شود، با معجز موسایی‌ات 

هم چنان خورشید می‌تابد به عالم قرن‌هاست 
در میان تیرگی‌ها، نور روشن رایی‌ات