اوج می‌گیرد خیالم تا افق‌های پگاهش

تا شکوه بی کرانش، تا بلندای نگاهش

با شفق مأنوس گشته، چشم‌های راز دارش

شعله‌ها سر می‌کشد از سوز اشک و هُرم آهش

عنکبوتان تارهایی از سیاهی می‌تنیدند

چنگ می‌زد او در آن شب بر سپیدای پگاهش

کوفه  پر بود از هجوم خالی مردان غیرت

آشنایش غربت شب بود و ظلمت، جان پناهش

احتراق عشق را در ناله‌هایش می‌شنیدم

تا غروب بی وفای کوفه، خونین کرد ماهش