دیباچۀ عشق کربلایی مسلم!
چون روح پرنده‌ها رهایی مسلم
ای شاهد غربت تو شهر کوفه
با زخم غریبی آشنایی مسلم
چون آسمان کند کمر کینه استوار کشتی نوح بشکند از موجۀ بحار
خون شفق ز پنجه خورشید می‌چکد از بس گلوی تشنه لبان را دهد فشار
کاروانی نیزه سردار
در میان خیل زن‌های بلا دیده
در کنار آخرین سردار باقی مانده بیمار
غل به پا زنجیر بر گردن به شهر آمد
شور و شادی شام را آکند
بارد چه؟ خون! که؟ دیده! چه سان؟ روز و شب! چرا؟
از غم! کدام غم؟ غم سلطان اولیا
نامش که بد؟ حسین! ز نژاد که؟ از علی
مامش که بود؟ فاطمه جدش که؟ مصطفی!
وقتی شکست قابل دل‌آرای خواهرت
افتاد رنگ مرگ به دنیای خواهرت
از یک طرف نگاه غریبی به آسمان
از یک طرف گرفته نفس‌های خواهرت
در جهان، مهر حقیقت، زینب است مشعل صبح هدایت، زینب است دختر بانوی آب و آفتاب محرم اسرار عصمت، زینب است
بر ندارند ز پای تو بزرگان سر را
حاش لله که گذاریم ره اکبر را
سینه‌ات خوب نخواهد شد از این گریۀ من
آب بستن نتوان قبر علی‌اصغر را
صدایم کاش می‌کردی، که از ماندن بپرهیزم شبی در کربلای تو، به بوی عشق، برخیزم صدایم کاش می‌کردی، شبی تا شعله‌ور گردم به رستاخیز داغ تو، بسوزم، بال و پر ریزم
با خط حسین، نسبتش مشکوک است
با لهجۀ خون، قرابتش مشکوک است
این نامه که اهل «هر چه باداباد» است
کوفی نسب است و بیعتش مشکوک است
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
