اگرچه گریه نمودم دو ماه با غمتان

مرا ببخش نمردم پس از محرمتان

لباس مشکی من یادگاری زهراست

چگونه دل کنم از آن؟ چگونه از غمتان؟

در موقع سپر شدنش محسن

کامل نگشته بود تنش محسن

زهرا به خانه بود و سپر می‌شد

هر دفعه موقع زدنش محسن

ز درد بال و پری زد، ولی پرش افتاد

 میان کوچه عبای مطهرش افتاد

دوباره کوچۀ باریک و سنگ‌های زمین

مواظب است نیافتد، که آخرش افتاد

خون بر لبش نشست، عرق بر جبین نشست

پنجاه و چند مرتبه آقا زمین نشست

پنجاه مرتبه به زمین خورد و ایستاد

از بس که زهر بر جگرش آتشین نشست

هیزم رسید و آتشی از در بلند شد

ای وای من که نالۀ مادر بلند شد

مأمور شد به صبر علی، از سکوت او

سوء استفاده کرد ستمگر، بلند شد

دو دست بر کمرش، مثل مادرش زهرا

شکست بال و پرش، مثل مادرش زهرا

گریست چشم ترش، مثل مادرش زهرا

ندید دور و برش، مثل مادرش زهرا

هرکس رسید پای ضریحت، شفا گرفت

راه عروج تا ملکوت سما گرفت

بیگانه کن مرا، ز خودم غرق خود نما

تا آنکه جار زنند مریضی شفا گرفت

از داغ زهر پیکرم آتش گرفته است

گویی تمام بسترم آتش گرفته است

تر می‌کند لبان مرا کودکم، ولی

از تشنگی، لب ترم آتش گرفته است

بعد از دو ماه، خانه خرابم نکن حسین

بد بوده‌ام ولی تو عتابم نکن حسین

حالا که پا به خانۀ عشقت گذاشتم

ما بین عاشقان، تو خرابم نکن حسین

حسن شدی که کریمان فقط دو تا باشند

دو تا کریم در عالم برای ما باشند

حسن شدی که اگر از بقیع برگشتند

کبوتران همه راهی سامرا باشند

چنانکه درد ز مرهم جدا نخواهد شد

غم از نگاه تو یکدم جدا نخواهد شد

محرم و صفر و فاطمیه، نه هر روز

دل تو لحظه‌ای از غم جدا نخواهد شد

بغضی شکسته داری و فریاد کوچه‌ای

هی می‌خوری زمین و ولی یاد کوچه‌ای

گرچه غریب بودی و کس سوی تو نرفت

شکر خدا که میخ به پهلوی تو نرفت