رفتید و هنوز کربلا کرب و بلاست

رفتید همه، حسین دیگر تنهاست

ای خیل شهیدان کمی آهسته روید

یک کودک شش ماهه به دنبال شماست

عشق بازی کار هر شیاد  نیست                        

این شکار، دام هر صیاد نیست

عاشقی را قابلیت لازم است     

طالب حق را حقیقت لازم است  

محو توأم اشک ناب اگر بگذارد

مست تو هستم شراب اگر بگذارد

کوفه بدک نیست از برای مناجات

آن نگه نیمه خواب اگر بگذارد

ای یوسف کنعانی، ای چهرۀ نورانی

تو دلبر سلمانی یا زادۀ عمرانی؟

دیر من مسکین را فخر است به مسجدها

زیرا به سرای من چندی است که مهمانی

دیر وقتی است که اوضاع حیات آرام است

باد نسیان زده آن سوی فرات آرام است

زندگی شکر که بر روی زمین بد نشده است

 گویی آن قافله از خواب کسی رد نشده است

محرم آمد و آغاز ماه ماتم شد                             

مهی که بارور از وی نهال هر غم شد

مگر به چشم من از خون رسد دگر مددی              

ز بسکه دیدۀ من اشک ریخت بی نم شد

چه بارانی دو چشم آسمان است

چه طوفانی دل این کاروان است

کنار قبر سالار شهیدان

همه جمعند و زینب روضه ‌خوان است

مشک‌ها طبل‌های تو خالی

چشم‌ها موج موج بی خوابی

هی زبان دور لب نچرخان، من

خوب می‌دانم از چه بی تابی

عرق شرم روی پیشانی است

طفل در پیچ و تاب افتاده

هاجر خیمه‌های آل الله

پی رد سراب افتاده

دوباره شهر پر از شور و شوق و شیدایی است

دوباره حال همه عاشقان تماشایی است

که فصل پر زدن از انزوای تنهایی است

سفر حکایت یک اتفاق رویایی است

ببند بار سفر را که یار نزدیک است

طلوع صبح شب انتظار نزدیک است

گریه چون بالا بگیرد چهره بر هم می‌خورد

غصه‌ی دل را دهان با دیده توأم می‌خورد

توبه‌کاران غالباً مرد شهامت می‌شوند

تیغ ابروی تو تنها خون آدم می‌خورد

در نیمه راه قصّه اگر کاروان نشست

با او جهان دچار سکون شد جهان نشست

دنیا مدار گردش خود را سیاه خواست

خورشید از این قرار ته کهکشان نشست

بالا گرفت بر من دلخون چو کارها

صیّاد من شدند تمام شکارها

بی‌مایگان به دایه انیسند تا به تیغ

زنگار بسته آینۀ کارزارها