به نام خدای بزرگ و رحیم

سلام خدا بر تو سید کریم

حریمت بود قطعه‌ای از بهشت

شمیم جنان می‌‌دهد این شمیم

ای حریمت رشک جنّات النّعیم

ای دل اهل تولاّیت حریم

نسل طاها، زادۀ و المرسلات

نجل بسم الله رحمان الرّحیم

عبد خدا و مرد خدا، سیدالکریم

منّا به نزد آل عبا سیدالکریم

در وصف دوست، حضرت هادی به غمزه گفت:

هستی به حق تو دوست ما سیدالکریم

اینجا دیار گریه‌کن‌ها از قدیم است

دولتسرای حضرت عبدالعظیم است

صاحب لوای این حرم شاهی کریم است

تنها پناه بی پناهان این حریم است

ای آفتاب فاطمه در شهر ری مقیم

در شهر ری مقیم و به خلق جهان زعیم

صحنت مطاف جان، حرمت جنّه النّعیم

عبد عظیم خالق بخشندۀ عظیم

فرزند طا و‌ ها، گل بستان و حا و میم

ای مسجد الحرام دل ما تو را حریم

شعر من، ‌ای آسمانی حال من

ای سکوت و شور و قیل و قال من

خسته منشین در حریم وصل یار

نشئه‌ای، از جام مشتاقی بیار

المنه لله که گرفتار تو هستیم

‎عمری ست که در حلقۀ زوار تو هستیم

‎ما را به صف حشر به نام تو ببخشند

‎همسایۀ دیوار به دیوار تو هستیم

ای آنکه زیباتر ز پرواز نسیمی

با خاک زیر پای خود هستی صمیمی

مثل حسن تفسیر ذکر «یاکریمی»

مشهور در عالم به شاه عبدالعظیمی

یاعلی گفتیم اگر اذن زیارت داده شد

با همین یک یا علی، کار سفر آماده شد

حجّ ما شد مشهد و کرببلامان شهر ری

حق و الانصاف کار ما فقیران ساده شد

بنوشان به ما از می ‌ناب خود

که ماه جهانی و ‌مهتاب خود

نگهدارِ تهران دماوند نیست

تویی و‌ دعای به محراب خود

رود از جناب دریا، فرمان گرفته است

یعنی دوباره راه بیابان گرفته است

تا حرف آب را برساند به گوش خاک

در عین وصل، رخصت هجران گرفته است

هم تا بهار را به جهان منتشر کنند

دریا ز باد و باران، پیمان گرفته است

خوش بو شده گیسوی نسیم از کرمت آویخته دست هر کریم از کرمت

آن روز که آبرو به ری بخشیدی همسایۀ کربلا شدیم از کرمت