دردانۀ عرش خدا؛ مولا امام مجتبی   

شاه کرم؛ اوج سخا؛ مولا امام مجتبی

دل می‌برد لبخند او از حضرت خیرالنساء  

 نازش کشیده مصطفی، مولا امام مجتبی

بخشش و جود و کرم در انحصار مجتبی است

گردش مهر و ملک دور مدار مجتبی است

خانه‌اش مهمان سرای مردم بیچاره بود

نان گرم و روی خوش، این‌ها شعار مجتبی است

در ملائک هیبتی مافوق اسرافیل نیست

او ولی خود بی گمان محو وقار مجتبی است

هوش از سر می‌پراند پای این کوچه شمیمی

عطر نانی تازه و شورِ نفس­‌های کریمی

بارها این سفره بخشیده ا­ست افطار خودش را

با نگاهِ روزه‌­دارش، بر دل تنگِ یتیمی

یا گره خورده است با دل‌­ها نخِ پیراهن او

یا عبایش را تکانده بر سر دنیا، نسیمی

زیر پایش خدا غزل می‌ریخت غزلی را که از ازل می‌ریخت آن امامی که تا سحر دیشب روی لب‌های من غزل می‌ریخت آن که در جیب کودکان یتیم قمر و زهره و زحل می‌ریخت

ای عاشقان به حُسن حسن ابتدا کنید

بر خلق و خوی فاطمی‌اش اقتدا کنید

باید که ما شبیه حسن مادری شویم

پس اقتدا به سیرۀ خیرالنسا کنید

ای عشق ببین حال پریشانی ما را

ای شوق نشان آتش حیرانی ما را

ای شور بیاور میِ توفانی ما را

تا صبح ببین ناد علی خوانی ما را

ما مرد شرابیم اگر هست بیارید

ما را به در بیت علی مست بیارید

هنوز راه ندارد کسی به عالم تو

نسیم هم نرسیده به درک پرچم تو

نسیم پنجرۀ وحی!  صبح زود بهشت

اذا تنفس ِ باران هوای شبنم تو

نقش می‌بندند بر هر لب، شبی  لبخندها

باز هم مهمان آتش می‌شوند اسپندها

نیمه‌ای از ماه، نورانی‌تر از سابق شده است

آب دارد می‌شود شش گوشۀ دل، قندها

حوریان، نام تو را از آسمان آورده‌اند

نامه‌ای از حاصل ِ زیباترین پیوندها

آیینه‌­ای، عکس خدا در سینه داری

تصویری از آیات در آیینه داری

هر آیه از آیینه‌­ات تفسیر رنگی است

در عمق چشمانت چه دریای قشنگی است

همه گفتند حسین و جگرم گفت حسن

سینه و دست و سر و چشم ترم گفت حسن

گوشم از بدو تولد به شما عادت کرد

مادرم گفت حسین و پدرم گفت حسن