ای عشق زلال، روح دریا عباس

 زیبایی محض، ای دلارا عباس

 الحق که به تو نام قمرمی آید!

 ای ماه‌ترین عموی دنیا عباس

روز میلادتان چه روزی بود

در مدینه هوا بهاری بود

برق می‌زد نگاهتان ازعشق

وقت یک عکس یادگاری بود

گفتم حسین و میل پریدن شروع شد

در سینه‌ام دوباره تپیدن شروع شد

واژه به حد وصف تو شرمنده‌ام که نیست

اما تو خواستی و دمیدن شروع شد

گر در شب مولدت مجالم بدهی

وانگاه زبان عرض حالم بدهی

تا صبح شوم دخیل گهوارۀ تو

شاید که چو فطرس پر و بالم بدهی

زیباترین پدیدۀ دامان کوثر است

این ماه پاره، روشنی چشم حیدر است

در گریه‌اش مغازلۀ ابر و آسمان

در خنده‌اش طراوت جان پیمبر است

جبریل بال فرش کند پیش پای او

در التیام زخم، مسیحای دیگر است

خورشید شب فاطمه بالا آمد

شکل دگر علی و زهرا آمد

مشتاق زیارت حسن بود، حسین

این بود که شش ماهه به دنیا آمد

بیا به ساحت خورشیــد اِنَّما برویــم

به دیدن گــلی از گلشـــن کَسا برویم

مدینه گشته چراغان ز نور بارقــه‌اش

زده است دست تمنا شفق به صاعقه‌اش

دل مشرّف شد به درگاه حضور

روح چون مِی گشت و تن شد چون بلور

کلّمینی زارِ عرفانی شدم

برکۀ پاک مسلمانی شدم

روز الست، روز ازل، لحظه‌های عشق

روزی که آفریده شد عالم برای عشق

روزی که آفرینش گیتی تمام شد

آغاز شد به دست خدا ماجرای عشق

 تو را آن گونه می‌نامند مولای تلاطم‌ها

و نامت غرش آبی آوای تلاطم‌ها

تو را این گونه می‌فهمند مجذوبان که اربابی

و نامت مونس هموارۀ شب‌های بی خوابی

نشیب‌های دل من فراز می‌خواهد

فراز اشک مرا در نماز می‌خواهد

مؤید است به روحُ القُدس قلم اما

برای شعر سرودن نیاز می‌خواهد

هرمت گرفت و شعلۀ هیزم شروع شد دریا تو را که دید تلاطم شروع شد

تاب و تبت رسید به مردم شروع شد باران گرفت و عطر ترنم شروع شد