شهادت می‌دهد حُر؛ عشق تنهاست
در این تنهاترین دَم، سخت زیباست
مگو با خویشتن دیرست و دورست!
درآ از خویش، این سو نورِ نورست
ببین! جاری است از خونم به نامت
هزاران رود تا روزِ قیامت
قرار عاشقان بر بی‌قراری‌ست
که این سیل از اَزل این گونه جاری‌ست
حسین آیینه‌ای زیبا نشان داد
دَمی آن سوی فردا را نشان داد
در آن آیینه، آن گل‌ها چه دیدند!
که از جان ریشه تردید چیدند
شهادت می‌دهد حُر؛ شرمسارست
از این دَم بندۀ پروردگارست
خداوندا! تو شاهد باش! ... هستم
به تو، با تو ... و گرنه بت‌پرستم
جهان در ازدحام بوی سیب است
نمازِ ظهر عاشورا عجیب است
هوای تیرباران است، برخیز!
به بوی سیب، بوی گُل درآویز!
در آن آغازهای تلخ غم‌بار
رجزخوان نعره زد آن سبزِ سالار؛
ـ «حسین و اضطرابِ مرگ، هیهات!
گریز از التهابِ مرگ، هیهات!
چه پیش آمد که حُر زیر و زِبَر شد؟
چه پیش آمد که آن‌سان شعله‌ور شد؟
به روحش خرمنِ آزادگی داشت
برای سوختن آمادگی داشت
در آن گُلگشتِ معنا بودم، ای کاش!
غبار راهِ مولا بودم، ای کاش!
نوای چشمه‌ای، ابری، نسیمی
فدای چشمِ گُل‌ها بودم، ای کاش!
زمین‌بوسِ تواَم، ای نورِ سیّال!
بتاب آیینه‌ام را در شبِ حال
جهان نامِ تو را آورده بر لب
که می‌بینم شبِ حال است، امشب
زمین تا آسمان، غوغاست فردا
چه فردایی‌ست! بی‌همتاست فردا
که فردا! با پلیدان در نبردیم
یقین؛ فردا سراسر کُشته گردیم
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
