زندگی چیز دیگری شده است، تا به نامت رسیده‌ایم حسین!
عشق، سوغاتِ کربلاست اگر مزه‌اش را چشیده‌ایم حسین!
هر دلی را به دلبری دادند، هر سری را به سَروَری دادند
ما که هر وقت گفته‌ایم خدا، از خدایت شنیده‌ایم: حسین
و دانه ریخت بیایی کبوترش باشی
دوباره آینه‌‌ای در برابرش باشی
نه اینکه پر بکشی و به شهر او نرسی
میان راه، پرستوی پرپرش باشی
«مدینه» شهر غریبی برای «فاطمه» هاست
نخواست گم شده‌ای مثل مادرش باشی
پسر از جای خود برخاست، «بسم اللهِ مَجْراها...»
و با او پر کشید آرام چشمی رو به رویاها
زمین یک بوسه ایمان شد در آیات قدم‌هایش
و وحی آمد که: اِنّ الارضْ، لَهُ اِنّا خَلَقْناها
سوارِ گمشده را از میان راه گرفتی
چه ساده صید خودت را به یک نگاه گرفتی
شبیه کشتی نوحی، نه! مهربان تر از اویی
که حرِّ بد شده را هم تو در پناه گرفتی
خون چرا از دوری خاکت نبارم؟ کربلا!
مانده‌ام من بی تو از دنیا چه دارم کربلا؟
گفته‌اند از آسمان‌ها، من ولی از کودکی
در هوای بوی خاکت بی‌قرارم کربلا
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
