داغ است، دل لاله صد چاک دمشق

زآن گل که بُوَد به تربت پاک دمشق

خورشید به سوگ «امّ کلثوم» گریست

تا ماه مدینه خفت در خاک دمشق

خورشید به خاک، دیده دوزد امروز

تا شمع مزار برفروزد امروز

از آتش داغ «امّ کلثوم»، دلی

نبْوَد که به سینه‌ای نسوزد امروز

هم دختر مظهر العجائب باشد

هم فاطمه را به رتبه، نائب باشد

در اسم، اگر چه «امّ کلثوم» بُوَد

در رسم به حق، اخت مصائب باشد

تا آخر خط به خاطر مکتب رفت

جانش اگر آمد از جفا بر لب، رفت

در مهر و وفا بر «امّ کلثوم» نگر

دنبال حسین، همره زینب رفت

انیس زینب غم‌دیده بوده است

گره از عقدۀ دل می‌گشوده است

سکینه پیش او تعلیم دیده

اگر شعر بلاغت می‌سروده است

به حق بر فاطمه بوده است، نائب

که یک لحظه نشد در صحنه، غائب

در این عالم که غیر از «امّ کلثوم»؟

برادر را که شد اخت المصائب

«امّ کلثوم»، علی را دختر

زهره را انجمن‌آرا اختر

میوۀ قلب رسول الله است

چه کس از مرتبه‌اش، آگاه است؟

در سینه به جز دل غمین نیست مرا

جز داغ نهفته همنشین نیست مرا

خوانید چرا امّ‌بنینم مردم

آن امّ بنین که بنین نیست مرا