او می‌وزد به حافظۀ تلخ مرده‌ها

طوفان نوح می‌رسد ای سر سپرده‌ها

طوفان نوح می‌رسد و سیل می‌خورد

چون تازیانه بر رخ سیلی نخورده‌ها

صد کربلاست زینب و صد کربلا حسین

ستر خداست زینب و خون خدا حسین

با پای دل صبور و وفا دار مانده است

تا پای جان سراسر این راه با حسین

صحرای داغ بود و تن ماهپاره‌ها

خون می‌چکید از شب بهت ستاره‌ها

یاقوت سرخ؟ جزع یمانی؟ عقیق ناب؟

خون خدا فراتر ازین استعاره‌ها

ای زینت پدر، گل عالی تبار عشق

ای وامدار نام شما، اعتبار عشق

آیینۀ تمام نمای شکوه یاس

زیباترین کلام رسا در مدار عشق

خواهر شدی که زخم به مرهم بدل شود

مادر شدی که صبر بیاید به کار عشق

زینب تمام بار جهان را به دوش داشت

داغ کبوتران جوان را به دوش داشت

بغض هزار ابر سترون به شانه‌اش

اشک هزار رود روان را به دوش داشت

ماه از دل شکستۀ خواهر خبر گرفت

مثل هلال خم شد و نام صفر گرفت

وقت سفر رسید و کسی آب هم نریخت

پشت کبوتری که غریبانه پر گرفت

 آه ای مدینه، شهر رسول امین سلام

مادر سلام، عطر گل یاسمین سلام

برگشته‌ام بدون برادر، ازین سفر

برگشته‌ام شکسته و اندوهگین، سلام

خواهر نگاه کرد و برادر نگاه کرد

گودال شرمسار به مادر نگاه کرد

در بین واژه‌های شناور میان خون

خواهر به زخم‌های مکرر نگاه کرد

یا اختی الوداع ... صدا در گلو شکست

زینب به برق تیغۀ خنجر نگاه کرد

این شعله از شهادت مادر شروع شد

از سوز و ساز ملتهب در شروع شد

داغی که از مدینه به محراب کوفه رفت

از دست‌های بستۀ حیدر شروع شد

این شورش شگفت که در جان عالم است

از شوق بوسه‌گاه پیمبر شروع شد

می‌گوید از شکستن سرو تناورش

این شیرزن که مثل پدر، مثل مادرش...

زینب درست مثل پدر حرف می‌زند

میراث مادر است دلِ داغ پرورش!

می‌گوید از مصیبت سرخی که دیده است

از قتل عام چلچله‌ها در برابرش!

ای حاجیان زیارت ما در منا کنید

در خون شکفته قافیه را کربلا کنید

لب تشنه را روایت لب تشنگان نکوست

این جام را پر از می قالوا بلی کنید

خمپاره پاره‌های دلم را نشان گرفت

آتش به خانۀ دل پیر و جوان گرفت

خمپاره سمت صحن حرم رفت و ناگهان

خورشید شعله‌ور شد و در آسمان گرفت