زلف همۀ خلق گرفتار حسین است

حال همه آشفته و بیمار حسین است

باید که خلائق همگی اشک بریزند

وقتی که خداوند عزادار حسین است

با هر مصیبتی و بلا ابک للحسین

در روضه‌ها و ختم و عزا ابک للحسین

امر امام را همه باید عمل کنند

فرموده است امام رضا ابک للحسین

غصه و غم خلق شد، هر دو جهان را غم گرفت

از غم تو قلب مخلوقات در عالم گرفت

قبل خلقت روضه‌ خواند و در گل آدم دمید

پس خدا اول برای روضۀ تو دم گرفت

وقتی سؤال کرد که این سرزمین کجاست؟

گفتند غاضریه و ماریه، نینواست

فرمود نام دیگر این دشت غصه چیست؟

این خاک داغدیده مگر قتلگاه کیست؟

ما را کشانده‌اند به میخانۀ حسین

 تا مستمان کنند ز پیمانۀ حسین

 پروا نمی‌کنیم از آتش، حسین هست

 آتش حرام گشته به پروانۀ حسین

دست بگذار به قلب نگرانم بابا

بلکه آرام  شود روح و روانم بابا

چند وقت است صدایم نزدی دختر من؟

چند وقت است نگفتم به تو «جانم بابا؟»

حتی در آن لحظه که جسمش نیمه جان است

آقا به فکر ساعت و وقت اذان است

او سنگ ما را نیمه شب بر سینه می‌زد

آقای ما از بس که خوب و مهربان است

بیمارها دارالشفا را می‌شناسند

اینجا تمام دردها را می‌شناسند

اینجا غریب و آشنا فرقی ندارد

اینجا غریب و آشنا را می‌شناسند