سرودن از لب تو با انارها
و راوی شکفتنت بهارها
به پاک بودن تو غبطه می‌خورند
زلالی تمام چشمه سارها
منظومۀ دهر نامرتب شده بود
هم روز رسیده بود هم شب شده بود
خورشید برادرم! توکه می‌رفتی
انگار غروب عمر زینب شده بود
نسیم روضه وزیدن گرفته در مویت
غروب می‌چکد از تارهای گیسویت
کجاست جای لبم روی ماه پیشانیت
چقدر فاصله افتاده بین ابرویت!
اگر چه ایل و تبار مرا به همراهت...!
برو حسین که دست خدا به همراهت
دعای حرز لبم را به گردنت بستم
برو حسین که این بوسه‌ها به همراهت
مخواه دخترکت از تو بی خبر باشد
بدون من به سفر می‌روی پدر؟ باشد!
میان راه دلت تنگ شد خبر دارم
که آمدی تو به دنبال همسفر؛ باشد
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
