اگر زنان و کودکان در کنار این قبور می‌ماندند، خود را در اثر شیون و زاری و گریستن و نوحه کردن هلاک می‌نمودند، لذا علی بن الحسین (ع) فرمان داد تا بار شتران را ببندند و از کربلا به طرف مدینه حرکت کنند.

هنگامی که به مقتل شهدای عاشورا رسیدند، «جابربن عبدالله انصاری» را یافتند که با چند تن از بنی‌هاشم و خاندان یپیغمبر برای زیارت حسین آمده بودند. زنان و کودکان مصیبت زده به آنها ملحق شدند و با هم گریستند.

یزید برای کم کردن فشار افکار عمومی به بانوان و خاندان حسین بن علی (ع) اجازه داد بر آن حضرت عزاداری کنند. حضرت زینب (س) نیز به مدت هفت روز بر مصیبت عظیم سیدالشهد (ع) اقامه عزا کرد.

پیش از ورود کاروانیان شهر آراسته شده و نزدیک به پانصد هزار مرد و زن با دف‌ها و امیران ایشان با طبل و کوس‌ها و دهل‌ها بیرون آمدند و چند هزار تن از مردان و زنان رقص‌کنان از زنان اهل‌بیت (ع) استقبال کردند.

نقل کرده‌اند که نیزه‌داران رأس مطهر سیدالشهدا (ع) را بر سنگی نهادند و قطره خونی بر روی سنگ چکید.

راهب مسیحی گفت: «من ده هزار دینار دارم، آن را از من بستانید و سر را به من دهید تا اشب را نزد من باشد و زمانی که خواستید روانه شوید، آن را از من بگیرید.»