عمر سعد تمام شب را فکر کرد. سپس نزد ابن زیاد رفت و از رفتن به این ماموریت غذر طلبید و گفت: مرا به همان ماموریت قبلی بفرست و یکی از اشراف کوفه را سمت حسین گسیل دار. اما...

«انس بن حارث کاهلی» که مانند عبیدالله برای فرار از حضور در قیام امام حسین (ع) از کوفه خارج شده بود، نزد امام آمد و گفت «به خدا سوگند از کوفه خارج نشدم جز به این سبب که جنگیدن در کنار تو را ناخوش داشتم، ولی خداوند یاری تو را در دلم انداخت...»

امام خطاب به طرماح فرمود: «اگر قصد یاری ما را داری، بشتاب! خدای بر تو ببخشاید» اما طرماح زمانی بازگشت که «سماعه بن بدر» خبر شهادت سیدالشهدا (ع) را به او داد.

امام(ع) علت حرکت خود را برای حر و سپاهیانش بیان فرمود که من به دعوت مردم کوفه آمده‌ام و اگر شما هم بر همان عقیده هستید، با من پیمان ببندید و در غیر این‌ صورت من از همان راهی که آمده‌ام بازگردم.

منزلگاه زُباله خاطرات تلخی را برای کاروان حسینی به همراه داشت. در این منزلکاه بود که امام از پیمان شکنی کوفیان اطمینان یافت.

امام حسین (ع) خوابی را که دیده بود برای فرزندش بازگو کرد و فرمود: فرزندم! در خواب دیدم سوارى در برابرم ایستاد و گفت: «اى حسین! شما شتابان مى‌روید و مرگ با شتاب شما را به بهشت مى‌برد!»، پس دانستم که از مرگ ما خبر مى‌دهد.