نقل کرده‌اند که نیزه‌داران رأس مطهر سیدالشهدا (ع) را بر سنگی نهادند و قطره خونی بر روی سنگ چکید.

اهل بیت (ع) از جمله امام حسین(ع) قبل از آنکه تحت علمی به نام تاریخ قرار گیرند، تحت علم مطالعاتی به نام سیره قرار گرفته و ما باید این مسئله را نیز مورد توجه قرار دهیم که سیره با تاریخ قدری متفاوت است و موضوع تاریخ، انسان و حوادث آن بما هو انسان است، اما موضوع سیره، انسان بما هو معصوم است. 

نخستین نشست از سلسله نشست‌های «حلقه‌ شیعه پژوهی سزو» با موضوع بررسی کارنامه مطالعات اجتماعی عزاداری در ایران، شامگاه سه‌شنبه 9 شهریورماه به صورت مجازی برگزار می‌شود.

مجموعه «زندگانی امام حسین (ع)» بیانی دیگر از سیر زندگانی امام حسین (ع) از ولادت تا شهادت حضرت و حوادث پس از آن است که در قالب سه مجلد به تفصیل بیان شده است.

جماعتی از این امت، این پیکرهای خون‌آلود به خاک سپارند و در این طف برای قبر پدرت نشانی بر پا دارند که اثر آنها کهنه نشود ...

سه توجیه؛ عدم اطاعت سیدالشهدا (ع) از حاکم، خروج ایشان از اجتماع مسلمین و بیعت نکردن با حاکم و یا خلیفه مسلمین، دلایلی بود که امویان با استناد به آنها کمر به قتال و کشتن حسین بن علی (ع) بستند.

ترفندها و نیرنگ‌های معاویه در طول 20 سال خلافت بر مسلمین کار را به جایی رسانده بود که امام حسین (ع) هر چه از گذشته داستان و روایت در حقانیت خود، برادر و پدر گرامیشان بیان می‌کردند آنها نمی پذیرفتند و در نهایت امام (ع) به آنها می‌گوید پس بگذارید از همین راهی که آمدم برگردم.

نویسنده در این کتاب ایجاز را محوریت کار خود قرار داده و بر این اساس مخاطب می‌تواند در کمترین زمان ممکن، بیشترین بهره‌های حسی و تاریخی را دریافت کند.

کاروان امام حسین (ع) بعد از طی سفری بیست و چهار روزه و توقف در بیست و دو منزل به آخرین منزلگاه رسیدند. بامداد دوم محرم الحرام سال 61 هجری، حسین (ع) در میانه راه از اسب فرود آمد و نماز صبح خواند و به سرعت سوار بر مرکب شد و همراه با اصحاب خود به راه افتاد.

«انس بن حارث کاهلی» که مانند عبیدالله برای فرار از حضور در قیام امام حسین (ع) از کوفه خارج شده بود، نزد امام آمد و گفت «به خدا سوگند از کوفه خارج نشدم جز به این سبب که جنگیدن در کنار تو را ناخوش داشتم، ولی خداوند یاری تو را در دلم انداخت...»