ابن حارث بعد از انتصاب «عبیدالله بن زیاد» به عنوان والی کوفه، موقعیت وی را مناسب دید و خود را از جمع کوفیان کنار کشید و به عبیدالله پیوست.

با مطالعه منابع تاریخی به روشنی در می‌یابیم هیچ‌یک از ائمه و اهل‌بیت (ع)، در زمان حیات خود دستور قیامی صادر نکردند و در قیام‌های پس از عاشورا شرکت نداشتند.

عمره بر خلاف همسر دیگر مختار در مجلس زبیریان کلامی در نکوهش مختار نگفت و بر ایمان و صالح بودن همسرش تاکید داشت و گفت: خدا او را رحمت کند که بنده‏ای از بندگان صالح خدا بود.

اگر امروز مکتب عاشورا زنده است و نهضت عاشورا با شعارها اربعین و زیارت امام حسین (ع) زنده است و به دست ما رسیده، از دستاوردهای همین قیام‌هاست.

امام سجاد (ع) حضور در عرصه سیاسی و قیام‌هایی را که بر ضد یزید صورت می‌گرفت، بی‌حاصل می‌دانست و معتقد بود تا جامعه متحول نشود و به ذات اهل‌بیت (ع) معرفت پیدا نکند، این حضور مساوی است با از بین بردن خود و تداوم حکومت جباران.