آفتاب هر جای آسمان که باشد، آن‌ها بیدارند و اگر پشت کوه‌های کوبانی باشد، بیدارتر. زمان برایشان ‏متوقف‌شده وقتی‌که مجبورند هرروز، چهره‌ی آسمان دیارشان را از پرچم سیاه داعش بزدایند، درست ‏مثل پاک‌ کردن لکه‌های جرم از ظرف‌های آشپزخانه، مثل پاک کردن فضله‌ی پرنده‌ها از شیشه‌های پنجره. نام ندارند، تعدادشان مشخص نیست و کمتر میکروفونی روبه‌رویشان قرارگرفته تا از ‏خودشان بگویند، اما کوبانی به حضور آن‌ها نفس می‌کشد.