کرب و بلا: یکی از ویژگی‌هایی که خاص زمان ولادت سیدالشهدا (ع) بوده و شاید برای هیچ‌یک از ائمه معصومین تکرار نشده؛ تعزیت خداوند به رسول خدا به‌واسطه شهادت ایشان قبل از ولادت حضرت و حزن و اندوه بسیار امیرمومنان و فاطمه زهرا (س) است.
در «مناقب» ابن آشوب چنین نقل شده است که خدای تعالی پیغمبر خود را به حمل و ولادت امام حسین (ع) تهنیت فرمود و به قتل او تعزیت همچنین «سید بن طاووس» در کتاب شریف «لهوف» نقل کرده است که هنگام ولادت حسین بن علی (ع) در آسمان هیچ فرشته‌ای نماند جز آنکه نزد پیغمبر فرود آمد و همه به وی درود گفتند و درباره‌ی حسین (ع) او را تسلیت دادند و تربیت حسین (ع) را به ایشان نشان دادند، پیامبر خدا با شنیدن این اخبار فرمود: «بار خدایا واگذار کسی که او را وانهد و بکش آنکه او را بکشد و او را به مرادش برساند.»
از امام صادق (ع) نیز چنین روایت شده است که حضرت فرمود: پیش از ولادت حسین بن علی (ع) جبرئیل بر رسول خدا (ص) نازل شد و عرض کرد: ای محمد! به راستی خدای سبحان تو را بشارت داد به مولودی از دخترت فاطمه زهرا (س) ولیکن امتت وی را پس از تو خواهند کشت.
پیامبر فرمود: ای جبرئیل! سلامم را به پروردگار برسان و بگو مرا به مولودی که امتم پس از من وی را می‌کشند، نیازی نیست. جبرئیل امین به سوی آسمان عروج کرد و سپس بازگشت و همان پیام را تکرار کرد.
پیامبر اکرم نیز گفتار پیشین خود را تکرار کرد و از پذیرش مولودی که مسلمانان وی را می‌کشند، امتناع نمود. جبرئیل برای بار سوم فرود آمد و گفت: ای محمد! پروردگار سبحان سلامت می‌رساند و تو را به این امر مهم بشارت می‌دهد که امامت و ولایت را در نسل تو قرار داده است. پیامبر خدا (ص) با دریافت این پیام شادمان شد و گفت: پذیرفتم و به آن خرسندم. آنگاه این پیام مهم الهی را به اطلاع دخترش حضرت فاطمه زهرا (س) رسانید و مانند آنچه میان رسول خدا و جبرئیل رخ داد، میان رسول خدا و دخترشان اتفاق افتاد و در نهایت فاطمه زهرا (س) با شنیدن مژده ادامه یافتن نسل امامت از ذریه حسین (ع) به این مولود شادمان گشت.1
همچنین در توقیعی که به‌واسطه «قاسم بن علاء همدانی» از امام حسن عسکری (ع) آمده است، توصیه شده به قرائت دعای مخصوص روز ولادت حضرت حسین (ع) که در فراز آغازین دعا چنین آمده است: «اَللّهُمَ اِنّی اَسئَلُکَ بِحَقّ المَولُود فِی هذا الیوم المَوعُود بِشَهادَتِهِ قَبلَ اِستِهالِهِ وَ وِلادَتِهِ بکته السّماء وَ مَن فِیها وَ الاَرض وَ مَن عَلَیها ...»2
«خداوندا! من تو را به مقام مولود این روز می‌خوانم، او که پیش از چشم باز کردنش به دنیا و قبل از آنکه تولد یابد، وعده و خبر شهادتش داده شد، آسمان و هر کس در آن بود و زمین و هر کس بر روی آن بود بر او گریه کرد...»
از جمع روایاتِ واضح و روشن است که ولادت امام حسین (ع) با اشک و حُزن همراه بوده است؛ پیامبر خدا، امیرالمؤمنین (ع) و حضرت زهرا (س) برای این مولود بسیار گریستند و محزون شدند تا جایی که حضرت از وضعِ حمل و فارغ شدن از حمل این مولود، اظهار کراهت و ناراحتی کردند.
عجیب آنکه رسول خدا (ص) نیز دخترش را در روز ولادت امام حسین (ع) تسلیت و تعزیت گفت و آن حضرت گریست و فرمود: کاش حسین را نمی‌زائیدم.3
امام صادق (ع) نیز با بیان حالات فاطمه زهرا (س) هنگام بارداری، وضع حمل و ولادت فرزندشان حسین (ع) که با ناراحتی و کراهت همراه بود، فرمودند: آیا در دنیا مادرى را دیده‌اید که فرزندى بزاید و از آن کراهت داشته باشد؟! البته این کراهت به خاطر این بود که حضرت مى‌دانستند که این مولود مظلومانه کُشته خواهد شد و سپس به این آیه اشاره فرمودند که «وَ وَصَّیْنَا الْإِنْسانَ بِوالِدَیْهِ إِحْساناً حَمَلَتْهُ أُمُّهُ کُرْهاً وَ وَضَعَتْهُ کُرْهاً وَ حَمْلُهُ وَ فِصالُهُ ثَلاثُونَ شَهْراً»4 بیان احوالات حضرت فاطمه (س) است5 و طبق نقل ابن شهرآشوب این آیه زمانی نازل شد که فاطمه (س) از مولودشان حسین (ع) باخبر و به‌واسطه خبر تعزیت قتل ایشان اندوهگین گشت.
_____________________________________
پی‌نوشت‌ها:
1- الکافی، شیخ کلینی، ج 1، ص 464، ح 4.
2- اقبال الاعمال، اعمال ماه‌های قمری، اعمال ماه شعبان؛ مفاتیح‌الجنان، اعمال ماه شعبان، دعای روز سوم شعبان
3-جلاء العیون، علامه مجلسی، ص 639
4-سوره احقاف، آیه 15
5-کامل الزیارات، باب 26، حدیث 2؛ تفسیر اهل‌بیت (ع) ج14، ص262؛ القمی، ج2، ص297
