کرب و بلا: «ابوزیدآباد» یا در زبان محلی «بوزآباد» نام منطقه‌ای واقع در شهر کاشان و استان اصفهان است. مردم این منطقه به گویش «بیذوی» که یکی از گویش‌های کهن ایران است، صحبت می‌کنند. ابوزیدآباد از شمال به دریاچه نمک قم، از جنوب به ابیانه و از غرب به کاشان محدود می‌شود.
در میان کوچه پس کوچه‌های این روستا، خانه‌ای با صفا و قدیمی است، بنای این خانه قدمتی حداقل 200 ساله دارد که هیچ وقت صدای مجلس روضه در آن قطع نشده و به جرأت می‌توان گفت این خانه یکی از خانه‌های نظر کرده اهل‌بیت (ع) است.
صاحب فعلی این خانه؛ «حاج عباس مرتضوی» پیرمرد باصفای ابوزیدآبادی است که همه اهالی او را به مجلس روضه‌ای که برگزار می‌کند می‌شناسند. حاج عباس ماجرای برپا شدن روضه در این خانه را چنین شرح می‌دهد که: «در ابوزیدآباد رسم است برای کسی که از دنیا رفته تا هفت شبانه روز مراسم برگزار می‌کنند. جد پدری حاج عباس نیز قبل از مرگ وصیت می‌کند ثلث دارایی اش را برای مراسم ختم او خرج کنند، بعد از فوت وی، خانه به مدت هفت روز از حضور مردم خالی نمی‌شد! وقتی این مراسم تمام شد و بزرگترها خواستند خرج مراسم و هزینه‌ها را حساب کنند، متوجه شدند حتی یک قران هم از آن ثلث مال کم نشده! همه تعجب کرده بودند. مگر می‌شد آن همه مهمان را پذیرایی کنی، اما چیزی از این پول کم نشده باشد؟! از همان جا شد که بزرگان فامیل حدس زدند این مالی که وقف شده، نظر کرده است و باید به بهترین نحو خرج شود. بنا شد که به نیت ایشان هر جمعه در این خانه مراسم روضه برگزار شود.»
حاج عباس ادامه می‌دهد: «این ماجرا به حدود 200 سال پیش بر می‌گردد و به صورت یک رسم نسل به نسل ادامه پیدا کرده است، رسمی که بعد از پدربزرگم به پدرم شیخ شهاب‌الدین رسید. ایشان تصمیم گرفتند که روضه‌ها فقط محدود به جمعه‌ها نشود و هر روز برپا شود و از حدود 40، 50 سال پیش روضه به صورت روزانه در این خانه برپا می‌شود، به جز پنجشنبه‌ها که اهالی بتوانند برای زیارت اهل قبور و زیارت امامزاده‌ای که در همین ابوزیدآباد است بروند.»
راز این روضه در بی‌غل و غش بودنش است
خانه حاج عباس در نهایت سادگی است. کف خانه با پتوهای قدیمی و روفرشی‌های رنگ و رو رفته پر شده. حاج عباس می‌گوید: «بی‌غل و غش بودن این خانه و مراسم روضه است که آن را ماندگار کرده. خیلی‌ها به من گفتند ما قالی ابریشم می‌آوریم، اما من قبول نکردم. سیستم صوتی اینجا هم خیلی قدیمی است و کسی فکرش را نمی‌کند این دستگاه کار کند. ولی به مدد خود امام حسین (ع) سال‌هاست که در خدمت روضه ارباب است.»
هرچند سر و کله کرونا اینجا هم پیدا شده و جمعیت مهمانان را کم کرده اما صاحبخانه خدا را شکر می‌کند که هنوز این مجلس روضه برپاست و تعطیل نشده است.
حکایت دلنشین چای شیرین روضه
کاهگل دیوارهای این خانه قدیمی خنکای ملسی دارد و چای گرم روضه عجیب به جان می‌نشیند. «اقبال خانم» سال‌هاست مسئول چای روضه است که با کتری لعابی کرم رنگ معروفش مهمانان روضه را به چای شیرین شده دعوت می‌کند.
حاج عباس می‌گوید: «در کنار چای، هر روز یکی از اهالی چیزی نذر می‌کند، خلاصه اینکه پذیرایی و خرج ساده مراسم روضه با نذورات خود اهالی تأمین می‌شود. برای مداح و سخنران هم از همین نذورات پاکتی تقدیم می‌کنیم، البته نه اینکه فکر کنید آن‌ها چیزی می‌خواهند، نه اینطور نیست! ما برای خیر و برکت و تبرک پاکتی در حد 10 هزار تومان می‌دهیم.»
کار رفت و روب خانه را معمولا یکی دو نفر از بانوان همسایه به عهده گرفته‌اند و حاج عباس می‌گوید: «اگر زمانی هم کسی برای نظافت خانه نیاید، خودم کار رفت و روب خانه را انجام می‌دهم.»
مهمانان روضه با آنکه همه از اهالی یک محل هستند و قطعاً کلی حرف مشترک با هم دارند، اما در این مجلس روضه هیچ کسی با کناری خود حرف نمی‌زند و جز صدای مداح و سخنران هیچ صدای دیگری به گوش نمی‌رسد؛ چرا که حفظ حرمت روضه برایشان اولویت دارد.
این مجلس باید به دست صاحبش سپرده شود!
صحبت از امام حسین (ع) که می‌شود، حاج عباس چنان با سوز دل اسم می‌برد و خالصانه ابراز ارادت می کند که به راحتی می‌توان به نیت دور از ریایی که دارد، پی برد.
حاج عباس مرتضوی، صاحب خانه‌ای که 200 سال است روضه‌اش تعطیل نشده، بارها برای تعجیل فرج امام زمان (عج) و خلاصی مردم ایران و جهان از شر ویروس کرونا دعا می‌کند و اخر سر هم مسئولیت ادامه این راه و رسم را به پسرش و نسل‌های بعد از خود می‌گذارد و متواضعانه می‌گوید: «تمام این بدوبدو کردن‌ها برای شب اول قبر و ابد است. ان‌شاءالله تا زمانی که حضرت قائم ظهور کند و اسلام را در دست بگیرد، مراسم روضه ادامه خواهد داشت.»
