به گزارش کرب و بلا، یکی از تلاش‌های امام موسی کاظم (ع) همچون پدران بزرگوارشان آن بود که علیرغم همه خفقان‌های موجود در دستگاه جبار عباسی، شعائر الهی متأثر از واقعه عاشورای جد بزرگوارشان حسین بن علی (ع) را زنده نگاه دارند و مردم عصر و زمان خویش را نسبت به جایگاه و عظمت امام سوم شیعیان متوجه سازند.

از جمله این تلاش‌ها ذکر نکاتی است که ایشان در زمان حیات پربرکت خویش درباره جایگاه و مرتبه سیدالشهدا (ع) در مقام شفیع بیان داشتند که در قالب روایاتی از آن حضرت برجای مانده و از جمله مهمترین آنها روایت زیر است:

قال اباالحسن موسى بن جعفر (ع): «أدنى ما یثاب به زائر ابى عبدالله (ع) بشط فرات، إذا عرف حقه و حرمته و ولایته ان یغفر له ما تقدم من ذنبه و ما تأخز» (مستدرک الوسائل، ج 10 ص 236، به نقل از کامل الزیارات، ص 138)

کمترین ثوابى که به زائر امام حسین (ع) در کرانه فرات داده مى‌‌شود این است که تمام گناهان مقدم و مؤخرش بخشوده مى‌‌شود به شرط اینکه حق و حرمت ولایت آن حضرت را شناخته باشد.

همچنین حدیثی از آن حضرت نقل شده مبنی بر شفابخش بودن تربت حضرت امام حسین (ع) که به شرح زیر است:

قال موسی بن جعفر (ع): «و لا تأخذوا من تربتى شیئا لتبرکوا به فأن کل تربه لنا محرمه الا تربه جدى الحسین بن على علیهما السلام فأن الله عزوجل جعل‌ها شفاء لشیعتنا و أولیائنا» (جامع الاحادیث الشیعه، ج 12، ص 533)

چیزى از خاک قبر من برندارید تا به آن تبرک جویید چراکه خوردن هر خاکى جز تربت جدم حسین (ع) بر ما حرام است، خداى متعال تنها تربت کربلا را براى شیعیان و دوستان ما شفا قرار داده است.

امام موسی کاظم (ع)  همچنین در حدیثی چهار چیز را نیاز ضروری جامعه شیعی دانسته که یکی از آنها داشتن تسبیحی از تربت سیدالشهدا (ع) است که به شرح زیر نقل شده است:

قال الامام موسى الکاظم (ع): «لا تستغنى شیعتنا عن أربع: خمره یصلى علی‌ها و خاتم یتختم به و سواک یستاک به و سبحه من طین قبر أبى عبد الله علیه السلام... » (تهذیب الاحکام، ج 6، ص 75)

پیروان ما از چهار چیز بى‌‌نیاز نیستند:

سجاده‌اى که بر روى آن نماز خوانده شود.

انگشترى که در انگشت باشد.

مسواکى که با آن دندان‌ها را مسواک کنند.

تسبیحى از خاک مرقد امام حسین (ع) ….