به گزارش کرب و بلا، روایتی مشهور وجود دارد که پیامبر (ص) برای نامگذاری دو نواده گرانقدرشان امام حسن (ع) و امام حسین (ع) متوسل به وحی شدند و اینگونه مقرر شد که چون علی (ع) برای آن حضرت، حکم هارون برای موسی (ع) را دارد چون هارون دو پسر به نام‌های شَبَر و شُبیر داشته، پس نام آنها را نیزهمین انتخاب شود که پیامبر (ص) فرمود: من عربم و این اسماء، عبرانی است و لذا دستور آمد که معادل عربی این اسامی، حسن و حسین است.
به همین دلیل می‌توان نتیجه گرفت که در تورات نام حسین (ع) «شُبیر» ذکر شده است اما از این دو نام مقدس در انجیل به «طاب» و «طیب» یاد شده است. (مناقب آل ابیطالب، ابن شهر آشوب، ص 166، نجف، مطبعه حیدریه، 1376 هـ ق).
براساس سند دیگری نام پیامبر (ص) و امامان معصوم در توران به زبان عبرانی چنین ذکر شده است: «میذمیذ» (مصطفی)، «ایلیا» (علی)، «قیذور» (حسن)، «ایرییل» (حسین)، «مشفور» (زین العابدین)، «مسهور» (محمد باقر)، «مشموط» (جعفر صادق)، «ذومرا» (موسی کاظم)، «هذاد» (علی بن موسی الرضا)، «تیمورا» (محمدتقی)، «نسطور» (علی النقی)، «نوقش» (حسن عسگری)، «قدیمنا» (مهدی).(عیون الاخبار الرضا، ج 2، ص 147).ضمن آنکه در توران نام حضرت زهرا(س) «هلیون» آمده است.(الاختصاص، شیخ مفید، ص37)
نکته جالب توجه اینکه در تورات و انجیلی که اکنون در دسترس همگان قرار دارد اثری از این نام های مبارک ذکر شده نیست چرا که تورات و انجیل موجود واقعی نیستند و در آنها تحریفات زیادی صورت گرفته است لذا عدم ذکر نام‌های مبارک ائمه (ع) و حتی نام شخص پیامبر(ص) دلیلی بر عدم ذکر این نام‌ها در کتب مقدس واقعی نیست کمااینکه در «انجیل برنابا» نام حضرت پیامبر(ص) صریحاً ذکر شده و همین امر موجب شده است که این انجیل مهجور واقع شود. (انجیل برنابا، 29:14)
نکته دیگر اینکه در آیه 146 سوره مبارکه بقره می خوانیم: «کسانی که کتاب‌های آسمانی به آنان داده‌ایم، او (پیامبر) را همچون فرزندان خود می‌شناسند (گرچه) جمعی از آنان حق را آگاهانه کتمان می‌کنند.» در نتیجه اهل کتاب پیامبر اسلام را به خوبی شناخته و بارها این نام و ذریه ایشان را با مراجعه به اصل کتاب های مقدس خود شنیده‌اند.
