به گزارش کرب و بلا، حجت الاسلام و المسلمین سعید شیری؛ پژوهشگر تاریخ اسلام در مطلبی با اشاره به برخی شبهات پیش آمده در مورد واقعه عاشورا و قیام سیدالشهدا (ع)، می گوید: متأسفانه صرف نگرش تاریخی به این واقعه ، انسان را از  لایه‌ها و ابعاد متعدد قیام حسینی بازداشته چرا که براساس این نوع نگاه امام شخص بزرگواری است که مدتی در دنیا زیست کرده و علیه ظلم و بی عدالتی به مبارزه پرداخته و در نهایت هم جان خویش را در راه حق و حقیقت تقدیم خداوند متعال کرده است و لذا باید گفت تا زمانی که ماجرای امام حسین (ع) متوقف در یک محدوده زمانی و ختم به ماجرای کربلا شود، قطعاً بروز این شبهات نیز اجتناب ناپذیر است اما وقتی از منظر آینده‌ پژوهانه قیام آن حضرت مورد مطالعه قرار گیرد، مشاهده می‌کنیم نگاه امام معطوف به آینده است.

وی با اشاره به اینکه نگاه صرف تاریخی تبعات منفی دیگری نیز دارد که همانا تنزل جایگاه آن امام بزرگوار از مقام عرشی و خلیفه اللهی به فردی مقدس است که مسیر زندگی‌اش به شهادت ختم می شود، می‌نویسد: تنها راه مقابله با چنین نگرشی تک ساحتی به ماجرای کربلا و امام حسین (ع)، منظر معرفتی است به این معنی که  اهل‌ بیت (ع) از زمانی که به امامت رسیدند، از جانب خداوند صاحب شب قدر و صاحب اداره امور عالم و تقسیم امور خلایق شده که از این جهت در قرآن ایشان را «اولوا الأمر» یعنی صاحبان امر معرفی کرده است؛  مقامی که هیچ کدام از انبیا و رسولان البته به جز رسول الله (ص) به آن نائل نشدند.

معاون پژوهشی حوزه علمیه آیت‌الله آخوند (ره) همدان در ادامه مطلب خود، می‌نگارد: با این توضیحات، امام حسین (ع) به عنوان صاحب شب قدر، از جانب خداوند تقدیرات سال 61 هجری را به گونه‌ای رقم زدند که مسیرشان به سوی ماجرای کربلا ختم شود؛ لذا ایشان زمانی که پیامبر را در خواب مشاهده کرد، حضرت به ایشان امر کرد «یا حسین أخرج، فإنّ اللَّه قَد شاءَ أن‌ یَراک قَتیلا» به این معنی که (ای حسین، قیام کن؛ چرا که خداوند می‌خواهد (مشیت کرده) تو را کشته شده ببیند.) اما با این حال، عدم درک چراییِ این ماجرا و عدم بررسی ابعاد مختلف قیام حسینی، انسان را با شبهات متعددی ممکن است مواجه کند که تمام این شبهات حاصل جهل افراد نسبت به برنامه قیام امام حسین و ابعاد مختلف قیام آن نور مقدس الهی است.

وی به نازل‌ترین هدف از اهداف قیام امام حسین (ع) اشاره و می‌نویسد: شکستن سدی که از سقیفه بر امت اسلام به یادگار ماند را شاید بتوان به عنوان مصداق این هدف ذکر کرد؛ سدّی که بهره امت اسلام از ولایت خداوند را به حد صفر رسانده بود. جامعه‌ای که نه تنها از سنت نبوی فاصله گرفته بود بلکه تا حدی در عمق رذالت پیش رفت که امیرالمؤمنین و امام حسن مجتبی را نیز به قتل رساند و از این روست که مشاهده می‌کنیم، جامعه اموی، یعنی جامعه‌ای که به سبب توطئه‌های حکام قبلی از جمله معاویه، با کینه نسبت به عترت رشد یافته بودند، پس از ریخته شدن خون امام حسین (ع) کمی به خود آمدند و بیداری خود را در قالب شورش‌ها و قیام‌های متعدد علیه بنی‌ امیه آغاز کردند و این بیداری تا زمان امام رضا (ع) به اوج خود رسید و در نسل‌های بعدی نیز رو به فزونی گذاشت.

حجت الاسلام شیری می‌افزاید: از این منظر درمی‌یابیم که اگر قیام امام حسین (ع) و ماجرای ثاراللّهی ایشان رقم نمی‌خورد، نسل امامت منقطع شده و بشریت به سرعت به سوی انحطاط حرکت می‌کرد و حکومت تا قیامت به دست ابلیس و ایادی ابلیس باقی می‌ماند.

وی روایتی از امام صادق (ع) که به پیش از تولد امام حسین (ع) اشاره دارد را بازگو کرده و در ادامه این مطلب، می‌نویسد: از امام ششم روایت است که فرمود: «... پیامبر(ص) این ماجرا را (خبر جبرئیل درباره ولادت امام حسین و شهادت ایشان را) به  حضرت زهرا (س) تعریف کرد. فاطمه با نگرانی پیغام داد که مرا به مولودى که امت تو او را پس از تو بکشند نیازى نیست. پیامبر پیغام داد که خدا امامت و ولایت و وصیت را در ذریه او قرار داده، او هم پیغام داد که من راضى شدم.» و نقل است که پس از آن امام صادق (ع) به این آیه استناد کردند «حَمَلَتْهُ أُمُّهُ کُرْهاً وَ وَضَعَتْهُ کُرْهاً وَ حَمْلُهُ ...‌؛ مادرش او را با کراهت باردار شد و او را با رنج و زحمت زایید» (15 احقاف) (کامل الزیارات، ص57)

حجت الاسلام شیری در پایان این مطلب ادامه می‌دهد: با این توضیح، بسیاری از شبهاتی که درباره چرایی قیام امام حسین (ع) مطرح است، پاسخ داده می‌شود. در واقع زمانی که ماجرای امام حسین (ع) متوقف در ماجرای کربلا شود، شاید وجود چنین شبهاتی بجا باشد، اما وقتی از منظر آینده‌پژوهانه قیام آن حضرت مورد مطالعه قرار گیرد، همانطور که اشاره شد، مشاهده می‌کنیم که نگاه امام معطوف به آینده است.