این اسارت و حرکت از شهری به شهر دیگر فرصتی شد برای زینب که بایستد و تسلیم نشود.

با مطالعه منابع تاریخی به روشنی در می‌یابیم هیچ‌یک از ائمه و اهل‌بیت (ع)، در زمان حیات خود دستور قیامی صادر نکردند و در قیام‌های پس از عاشورا شرکت نداشتند.

بروز کرونا علاوه بر اینکه تغییر و تحولی شگرف را در رفتارهای مذهبی برگزارکنندگان مناسک مذهبی شیعی رقم زد موجب شد تا گمانه‌زنی درباره شکل برگزاری آنها را در دوران پساکرونا و اینکه آیا به همان روال برگزاری سابق، بازخواهد گشت، یا این تغییر و تحولات تداوم پیدا خواهد کرد، تقویت شود.

عاشورا لحظه ناب تاریخی است؛ رویدادی که منشأ بسیاری از تحرکات و جنبش‌های پس از خود شده است پس آن را نباید تک ساحتی دانست که کارکردی تنها برای یک زمان و جغرافیای خاص دارد بلکه هر جامعه‌ای به شرط آزادگی، قادر است از آن برای سامان یافتن اوضاع و امور خود از عاشورا الگو بگیرد.

به طور حتم  پیش از مقتل ابومخنف هم مقاتلی در مورد عاشورا وجود داشته که مشهورترین آنها مقتل جابر بن جوفی کوفی است اما نخستین مقتلی که گزارش‌های آن از واقعه عاشورا به دست ما رسیده؛ مقتل ابومخنف است.

مؤلف کتاب «امید در آستانگی» با پرداختن به سه زیارت پیاده یعنی اربعین، سانتیاگو و حج، به دنبال بررسی تطبیقی آنها با هم است؛ مناسکی که در آن زائر با قرار گرفتن در فضای زیارت سعی در گرایش به آرمان‌های خود دارد.

محور اصلی کتاب «امید در آستانگی» مساله امید است. امید روح اتوپیاست. زیارت در قالب یک مراسم آئینی در مسیحیت و اسلام گونه‌ای از نمایش رؤیای جمعی و امید انسان‌ها برای رسیدن به یک وضعیت ایده‌آل است.

افشاگری مداوم حضرت فاطمه (س) در برابر فتنه سقیفه که جایگزینی خلافت را به جای امامت در دستور کار داشت، هرچند کوتاه اما توانست جریانی عمیق از بصیرت و روشنگری را در جامعه اسلامی حتی در ادوار دیگر نیز ایجاد کند.

فاطمه (س) با رفتن به مسجد و سخنرانی که بعدها به خطبه فدکیه مشهور شد عملاً بر اساس وظیفه به دفاع از امامت و ولایت پرداخت.

خطبه خوانی در مجلس یزید از جمله دیگر خصوصیات بارز حضرت زینب (س) است که توانستند با بلاغت و شیوایی حکومت اموی را رسوا کنند و با شجاعت بی نظیری که داشتند در برابر تصمیم ابن زیاد و حتی یزید برای به شهادت رساندن امام سجاد (ع) مقاومت کنند.