ماه ذی‌حجه بود و نزدیک اعمال حج، کاروان در مکه، بیت برافراشته، حاجیان در احرام و امام در خوف...
روز هشتم فرا رسید، قمر‌بنی‌هاشم برای کوردلان بر فراز بیت‌الله، خطبه‌ای روشنگر می‌خواند[1] تا بدانند آن کسی که او را از حرم می‌رانند نزدیک‌ترین است به حرم و شریف‌ترین.
سخن آغاز می‌شود:
الحَمدُلله الذی شرف هَذا بقدومِ ابیه (اشاره به سیدالشهداء -ع-)
شرافت این خانه، به قدم‌های مبارک امیرمومنان است.
در واژه واژه این خطبه ادب قمر‌بنی‌هاشم -ع - است که رخ‌نمایی می‌کند چرا که او خودش نیز فرزند همین پدر است اما به هنگام ذکر شرافت، برادرِ امامِ خود را به این فضیلت مفتخر می‌داند.
حال:
مَن هُوَ اَحَقُّ بِه مِنسائِرِ البَریَّه؟ وَ مَن هُوَ اَدنی بِه؟
چه کسی در مقابل او نسبت به این بیت بیشترین حق را دارد؟ و چه کسی از همه به آن نزدیک‌تر است؟
وَ لَو لاحِکمَ اللهِ الجَلیَّه وَ اَسرارُهُ العِلّیَّه وَ اختِبارُهُ البَریَّه لِطارِ البَیتِ اِلیه قَبلَاَن یَمشیَ لَدَیه قَدِ استَلَمَ النّاسُ الحَجَر وَالحَجَرُ یَستَلِمُ یَدَیه
به گونه ای که اگر حکمت‌های خدای متعال نبود این خانه به گرد او می‌گردید و در حالی که مردمان آرزومند استلام حجر هستند، حجر به دنبال دست‌بوسی او می‌آمد.
اما دو سوی این جریانِ هنوز آغاز نشده را -نه در مقام قیاس بلکه در مقام معرفی- حضرت اینگونه به مردمان معرفی می‌کنند:
هَیهات فَانظُرُوا ثُمَّ انظُرُوا مِمَّن شارِبُ الخَمر وَ مِمَّن صاحِبُ الحَوضِ وَ الکَوثَر وَمِمَّن فی بَیتِهِ الوَحیُ وَ القُرآن وَ مِمَّن فی بَیتِه اللَّهَواتِ وَالدَّنَساتُ وَ مِمَّن فیبَیتِهِ التَّطهیرُ وَ الآیات.
در یک سوی میدان کسی است که شرب خمر و برپایی مجلس گناه، کار اوست و در سوی دیگر کسی است که حوض کوثر از آن اوست و در خانه او آیات قرآن و وحی نازل شده‌است.
حضرتش در ادامه شقاوتشان را به آنان گوشزد می‌کنند تا شاید عبرت بگیرند:
أنتُم تُریدُونَ قَتلَابنِ بِنتِ نَبیّکُم ... وَ کَیفَ یُمکِنُ لَکُ مقَتلَ اَبی عَبدِاللِه الحُسَین علیه السلام مادُمتُ حَیّاًسَلیلاً؟
قصد شما شهادت سیدالشهدا -ع - است ولی چگونه می‌خواهید به این هدف برسید تا زمانی که من زنده‌ام...
حضرت مردم را فرا می خوانند:
تَعالوا اُخبِرُکُم بِسَبیلِه بادِروُا قَتلیوَا ضرِبُوا عُنُقی لِیَحصُلَ مُرادُکُم
بیائید تا راه حل را به شما بگویم مرا بکشید و گردن مرا بزنید تا به سیدالشهداء –ع - دست پیدا کنید...
و چه گوش شنوایی داشتند مخاطبان این سخنان که این رمز را به خاطر سپردند تا روز دهم ماه محرم در کنار نهر علقمه...
