به شکل گیسوی زینب دلی پریشان داشت

نشسته بود و سرش، در خم گریبان داشت

بلند مثل سپیدار ـ ناگهان ـ رویید

در آن دیار که رگبار، تیغ و طوفان داشت

جهان ندید از این لاله تازه‌تر هرگز

اگر چه باغ، از این لاله‌ها فراوان داشت!

از کرب و بلا به خویش بر می‌گردیم

با داغ تو، دل پریش بر می‌گردیم

تا خط و زبان ما نگردد کوفی

از بیعت نفس خویش بر می‌گردیم

ای بهترین بهانه برای گریستن

وی داغِ جاودانه برای گریستن

با نام داغدار تو ای لالۀ بهشت

زیباست هر ترانه برای گریستن

پر می‌کشد دلم به تمنای نیزه‌ات

دنیای دیگری شده دنیای نیزه‌ات

جانی بده دوباره... به من نه به دخترت

تا جان نیامده به لبش پای نیزه‌ات

نسیم آمد و شد بی‌قرار گیسویت

دچار آن شب یلدا، دچار گیسویت

اگرچه هر دو سیاه­‌اند مو به‌ مو امّا

نمی­‌رسد شب تارم به تار گیسویت

شبیه گریۀ ابر بهار می‌­بارم

که قطره ­قطره بشویم غبار گیسویت

جان بر کف و سرفراز، می‌جنگد سرخ

وارسته و بی نیاز، می‌جنگد سرخ

این مـــــرد؛ به سمت قبلۀ عاشورا

بــــــا اسلحۀ نمــاز، می‌جنگد سرخ

باران گرفته بود و دلم هم گرفته بود

عالم دوباره بوی محرّم گرفته بود

همراه با صدای تپش­‌های قلب من

انگار آسمان و زمین دم گرفته بود

نیزه را سرور من بستر راحت کردی شام را غلغلۀ صبح قیامت کردی

بر لب تشنه‌ات آن روز حکایت می‌کرد خاتمی را که در انگشت شهادت کردی

هربار که رفته، قدِ خم آورده

از علقمه دستان قلم آورده

سر تا قدم حسین گل کاری شد

بس لالۀ پرپر به حرم آورده

روان عالم امکان حسین است

جهان بینش و عرفان حسین است

جمال الله و اسم الله اعظم

ظهور اسم «الرّحمان» حسین است