مـردم بسـاط گـریـه و مـاتـم بیـاوریـد

وقتش شده که بیرق و پرچم بیاورید

مــردم کتـیبه‌هـای حـسـینیـّه نـزد کیـسـت؟

«باز این چه شورش است که...عالم» بیاورید

در عشق اقتدا به اویس قرن کنیم

این دیده را ز اشک، عقیق یمن کنیم

امسال هم تمام پس‌ انداز گریه را

قسمت شده که خرج سیاهی زدن کنیم

چو شهر علم نبی گشت در علی بشود

بدا به حال هرآن کس که بر علی بشود

غدیر صحنۀ اوج ولایت است ببین

پیمبر آمده از هر نظر علی بشود

بار سفر گو ببند هر که به ره آشناست

قافله‌ای از غدیر راهرو کربلاست

قافله‌ای سربلند بار سفر بسته‌اند

مبدا اینان غدیر مقصدشان نینواست

این چشم‌ها برای که تبخیر می‌شود؟  این حلقه‌ها برای چه زنجیر می‌شود؟

پیراهن محرم من را بیاورید  دارد زمان هیأت من دیر می‌شود

رنگ از رخ سپید ورق هم پریده است

شعرم به ایستگاه محرم رسیده است

ترسیده‌ام که لب به سخن وا نمی‌کنم

تیغ سکوت و غم نفسم را بریده است

کیست تا کشتی جان را ببرد سوی نجات

دست ما را برساند به دعای عرفات

موسی من تو به دنبال کدامین خضری؟

گوشۀ چشم تو ابری است پر از آب حیات

قربان چشم یار که مانده به راه من

از دور هم به سوی تو باشد نگاه من

من از قرارگاه شب قدر آمدم

یعنی غروب مُزدلفه شد پناه من

بیچاره می‌شوم اگر از تو جدا شوم

دستم بگیر ای غم تو تکیه گاه من

قرآن ناطقی

بر روی نیزه، رأسِ تو در حکم بسمله 

جسمت به روی خاک حروفِ مُقطعه

دلم بد شد اما رهایش نکردی

تو از بین خوبان جدایش نکردی

مُحرّم رسید و غلام تو برگشت

نظر بر دل بی­‌وفایش نکردی