آمد محرّم علی و ماه فاطمه

آتش گرفته جان تو از آه فاطمه

با ذوالفقارِ خون جگر خورده در نیام

بازآی خون فاطمه، خونخواه فاطمه

بازآی تا تو روضه بخوانی برایمان

با های هایِ گریۀ جانکاه فاطمه

لنگر بیندازید اینجا آخر دنیاست

حالا بهشت از پشت چشم­ اندازتان پیداست

سکّان به دست ناخدای کشتی نوح است

مقصد به‌ سوی بادهای ظهر عاشوراست

قلاب‌ها در راه دریا گوش خواباندند

این بندر آشفته قربان­گاه ماهی‌هاست

آن شب قدر که این تازه براتش دادند

فرصت درک دعای عرفاتش دادند

گفت از: «نون و قسم بر قلم و آنچه نوشت»

جوهر و لیقه و اوراق و دواتش دادند

تا که بنشیند و از کربُبَلا بنویسد...

از مسیحی که در آن دشت حیاتش دادند

این نامه به خط کوفی­ است، با خود گله‌­ای آورده

لرزانده دل دنیا را، نه ... زلزله‌­ای آورده

این نامه به خط کوفی­ است، با جوهری از اشک و خون

بر پای خودش امضایی، از قافله­­‌ای آورده

از موسم حج می‌­آید ... از مشعر چند اسماعیل؟

شاید غم هاجرها را، با هروله‌­ای آورده

عشق هر روز به تکرار تو برمی‌خیزد

اشک هر صبح به دیدار تو بر می‌خیزد

ای مسافر به گلاب نگهم خواهم شست

گرد و خاکی که ز رخسار تو برمی‌خیزد

به شوق وصل رها کرد خانه و وطنش را سپس سپرد به شمشیرهای کین بدنش را

هنوز در تب‌وتاب نبرد بود و ملائک برای فاطمه بردند بوی پیرهنش را

کسی که بوسه زده بر گلوی این تن بی‌سر کجاست تا که ببیند عزیز بی کفنش را

ز خون کیست که شور حماسه می‌جوشد؟ ز سعی کیست که عالم به عشق می‌کوشد؟

ز داغ کیست که جان زمانه می سوزد؟ فلک ز اشک، به دامن ستاره می‌دوزد؟

ببین به عرش،ملائک سرشک می‌بارند بلند نام کسی را به عشق می‌خوانند

کاروانی رسیده است از راه کاروانی که توشه‌اش خون است می‌نویسد خدا سفرنامه وصف لیلا و شرح مجنون است

بوی صفین می‌رسد به مشام که حسن قاسم و علی است حسین شاید اینجا غدیرخم باشد علی اکبر چه منجلی است، حسین

هلال ماه محرّم ز نو هویدا شد

بیا که رایت سلطان عشق برپا شد

بیا که رایت سلطان عشق برپا شد

بیا که آیت فتح و ظفر هویدا شد

این راز پُر از عذاب پیشت باشد

تصویر من ِ خراب پیشت باشد

شاید که محرّمت نبودم آقا!

این اشک، علی الحساب پیشت باشد