نور از نگهم، ضربت شمشیر و سنان برد

ضعف عطشم، از بدنم تاب و توان برد

سنگ آمد و زد بوسه به پیشانی قرآن

از شدت خود جای جراحات سنان برد

تو زیر پا رفتی ولی بیچاره زینب

از این به بعد و بعد از این آواره زینب

باید خودت یاری کنی، ورنه محال است

بوسه بگیرد از گلوی پاره زینب

به روی نیزه چگونه تو را نظاره کنم

بخند تا که منم خنده‌ای دوباره کنم

اگر اجازه دهی لااقل برای تنت

کمی ز چادر خود را کفن قواره کنم

انگار کسی در نظرت غیرخدا نیست

این مرحله را غیر امام‌الشهدا نیست

آئینه‌تر از روی تو خورشید ندیده

این روی برافروخته جز رنگ خدا نیست

این آب‌ها که ریخت فدای سرت که ریخت

اصلاً فدای ام‌ بنین، مادرت، که ریخت

گفته خدا دو بال برایت بیاورند

در آسمان علقمه بال و پرت که ریخت

تمام غصه‌ام این است، پشت پا بخوری

تو هم شبیه خودم نیزه بی‌هوا بخوری

خدا کند که به فرقم نظر نیندازی

هراس دارم از این عمق زخم، جا بخوری

تا گردش زمانه و لیل و نهار هست

نام حسین هست و حسینی شعار هست

این نام پرشکوه بر اوراق روزگار

جاوید هست تا ورق روزگار هست

تا موج می‌خروشد و تا بحر می‌تپد

یاد از خروش او به صف کارزار هست

صبح آمد و خورشید نتابید چهل روز

همراه من آمد سر خورشید چهل روز

من تشنۀ لبخند تو بودم ولی ای عشق

جز غصه بر این تشنه نبارید چهل روز

پیراهنی که سخت سیاه است و گریه‌دار

روزِ مرا کشانده به شب‌های آزگار

پیراهنی که داغ تو را ارث برده است

از صفحه‌های تیره و تاریک روزگار

دل را به شب خستۀ این قافله بسیار

گرگان همه جمعند، فقط بگذر و بشمار

هفتاد و دو آئینه که در سجده شکستند

هر تکه‌شان ذکر خدا گفت به تکرار