هی خیس می‌شویم و عطشناک می‌رویم

ما تشنگان به چشمۀ افلاک می‌رویم

ناپاک و پاک، هر چه که هستیم و بوده‌ایم

اینجا که آمدیم همه پاک می‌رویم

ماهی سرخ تنگ بلور محرمیم!

ما صید عاشقانۀ تور محرمیم

با گریه بر شما به خدا بانمک‌تریم

تا صاحب دو چشمۀ شور محرمیم

برای روضه‌ات آقا نه روضه‌خوان کافی است

نه چشم‌های بهاری این و آن کافی است

نه اشک ما وَ نه اشک تمامی دنیا

نه گریه‌های بلند پیمبران کافی است

ما را درست لحظۀ آخر رسانده‌اند

بر سفرۀ عنایت زهرا نشانده‌اند

دست مرا به توصیۀ او گرفته و

پای مرا به روضۀ بی‌بی کشانده‌اند

دوباره بوی محرم؛ دوباره بوی خدا

دوباره روضۀ ارباب، روضۀ سقا

دوباره هیئت و زنجیر و سینه و لطمه

دوباره بیرق سرخ حسین و بزم عزا

یک وقت ز خانه‌ات جوابم نکنی

با لفظ برو، خانه خرابم نکنی

می‌ترسم از آن لحظه که روز عرصات

در زمزۀ نوکران حسابم نکنی

هر که مرا به روضۀ تو راه داده است

تاج محبت تو به فرقم نهاده است

از ابتدای خلقت حق در دو چشم ما

تصویری از عزای محرم فتاده است

دمید ماه محرم که غرق آه شدیم

بسان طائر زخمی بی‌پناه شدیم

دوباره مضطر و غمگین، دوباره نالانیم

و در عزای حسین غریب، گریانیم

خیره مانده­ ست نگاه تر یعقوب به تو

داده قرآن لقبِ یوسف محجوب به تو

گرچه آیینۀ فریاد محمد شده­‌ای

ولی انگار رسیده دل ایوب به تو

لب­‌های عطشناک تو آغاز حیات­ است

دین­ست ... یقین­ست ... عروج­ست ... صلات­ است

با نبض تو باید بتپد قلب جهانی

نبضی که نمایانگر محیا و ممات­ است