در کربلا که موج زند، آب روی آب

از قحط آب گشته به پا های‌وهوی آب

در ساحل فرات که خود مَهرِ فاطمه است

دارند کودکان حسین، آرزوی آب

تشنگی شد آشکار و آب شد نایاب، آب

تشنه‌لب هم کودک و هم مادر و هم باب، آب

نوگلانِ باغ طاها از عطش پژمرده‌اند

تا نخشکیده، کنید این باغ را شاداب، آب

از آتش عطش، جگرم شد کباب، آب

هم‌ سوز تشنه‌کامی و هم آفتاب، آب

ای آب! آبروی خود امروز، حفظ کن

خود را رسان به تشنه‌لبان با شتاب، آب!

ای عمو! تا ناله‌ی «هَلْ مِن مُعینت» را شنیدم

از حرم تا قتلگه، با شور جان‌بازی دویدم

آن ‌چنان دل بُرد از من بانگ «هَل مِنْ ناصِر» تو

کآستینم را ز دست عمّه‌ام زینب، کشیدم

سلام باد به عبداللَّه! آن صغیر دگر

که بود در صدف کربلا، یکی گوهر

تمام نور که بُد، نور دیده‌ی زهرا

تمام حُسن که بودش، حَسَن یگانه پدر

من که وقف عاشقی کردم سرم را، زینبم!

پاس‌داری کن پس از من، سنگرم را زینبم!

با سرانگشت محبّت، پاک کن اشک مرا

تا به حسرت بنْگرم دور و برم را زینبم!

امین وحی بر آن تشنه، گر رکاب نگیرد

قرار در لب کوثر، ابوتراب نگیرد

برادری که به اسب اجل کنند، سوارش

ز آهن ار دل خواهر بُوَد، رکاب نگیرد

ماه شب از غبار غم زینبم گرفت

از داغم آفتاب، چو ماه شبم گرفت

چسبید کام من ز عطش، بر زبان من

راه سخن به گفتن هر مطلبم گرفت

فردا که بر فراز نِی افتد گذارمان

حیرت‏فزای طور شود، جلوه‏زارمان

فردا که کهکشان تجلّی ا‌ست، نیزه‏‌ها

گَردش کند زمین و زمان بر مدارمان

امشب است آن شب، که بر پا شور محشر می‌شود

زینب غم‌دیده، فردا بی‌برادر می‌شود

امشب است آن شب، که فردا در یم امواج خون

غرق توفان، کشتی آل پیمبر می‌شود

خدا کند نرود امشب و سحر نشود!

که روز ما ز شب تار، تیره‌تر نشود

چه فتنه‌ها که به دنبال این سحر نبُوَد!

خدا کند نرود امشب و سحر نشود!

منای عشق را حال و هوای دیگر است، امشب

شب عاشور یا غوغای روز محشر است، امشب

کنار یک‌دگر جمعند هفتاد و دو قربانی

سخن از بذل جان و صحبت از ترک سر است، امشب