اى سر که بُوَد بار غمت بر دوشم!

 زود است که داغ تو کند گل‌پوشم

بر خطبه‌ی من تو گوش کردى اکنون

 قرآن تو بخوان که من سراپا گوشم

در لوح زمانه از شهامت، زینب

 زد سکّه‌ی صبر و استقامت، زینب

این بس به فضیلتش که از سوى حسین

 دریافت نیابت به امامت، زینب

زینب که شُکوه جاودانی دارد

در ارض، حضور آسمانی دارد

از دست حسین بن علی، خون خدا

بر سینه، مدال قهرمانی دارد

از مهر تو هرگز نکند دل، زینب

 وز بعد تو کارش شده مشگل، زینب

تا با تو شریک در مصائب باشد

 سر می‌شکند به چوب محمل، زینب

زینب که به عشق، جوشش آموخته است

 ماه است و چو مهر، رخ برافروخته است

آیینه‌ی انقلاب خونین حسین

 بر قامت صبر او نظر دوخته است

با ماه خیام نام مهتاب مبر

امّید به بابی به جز این باب مبر

خواهی دل عبّاس نسوزد زین بیش

نام عطش و سکینه و آب مبر

در جهادی که بُد ز اخلاصت

وز گذشتی که بُد ز ایمانت

به مقامی رسیده‌ای که حسین

گفت: جان حسین قربانت

آن گاه که در بستر خون، خفت حسین

 لبّیک زد و جواب بشْنفت حسین

بانوى خمیده قامتى را دیدند

 می‌زد به سر و سینه و می‌گفت: حسین

ای آن که به قلب‌ها امارت کردی

تکمیل شهادت از اسارت کردی

ماییم و تو و زیارتت، ای که به اشک

رگ‌های بریده را زیارت کردی!

زینب تو یگانه دختر توحیدی

توحید بخوان که خواهر خورشیدی

امّید قیام کربلا شد صبرت

ای صبر علی! تو مادر امّیدی

زیبایى گلشن على زینب بود

 پرورده‌ی دامن على زینب بود

بر خصم شکست داده و خود نشکست

 آیینه‌ی روشن على زینب بود

در فضل، محیط بی‌کرانى، زینب!

 در صبر، بسیط آسمانى، زینب!

اى خورده به سینه‌ات مدال عظمت!

 بانوى همیشه قهرمانى، زینب!