ای دست که چون عَلَم به صحرا زدمتت!

خوش باش که بر دامن مولا زدمت

زآن رو که لب سکینه دور از آب است

شرمنده از اینم که به دریا زدمت

ای دست! تو را ز خون وضو خواهم داد

وز هر چه که هست شست‌وشو خواهم داد

چون پای نَهد عزیز زهرا به سرم

ای دست! تو را به دست او خواهم داد

ای دست که چون لاله به خون بنشستی!

من چشم ز جان، تو چشم از من بستی

بنگر که گرفته است دشمن راهم

در یاری عبّاس برآور دستی

ای دست که تقدیم خدایت کردم!

در پای حسین، من فدایت کردم

تا زودتر از من برسی بر مقصود

از پیکر خویشتن جدایت کردم

ای دست! به عهد خود ستادن زیباست

بر مقدم دوست، سر نهادن زیباست

یک دست چو بی‌صداست در یاری یار

کشته شدن و دو دست دادن زیباست

ای دست! ز عشق، زنده‌تر می‌گشتم

وقتی ز فرات، تشنه برمی‌گشتم

با فرق شکسته سرفرازی بودم

آن لحظه که مهمان پدر می‌گشتم

ای دست! که بر دست خدا جایت باد!

رنگ رخ دین ز خون رگ‌هایت باد!

با بوسه تو را گرفت زهرا از خاک

گل‌بوسه‌ی فاطمه گوارایت باد!

ای دست که با عَلَم، قلم گردیدی!

در صحنه‌ی عاشقی، عَلَم گردیدی

در علقمه تا نقش کنی نام حسین

خون تو مرکّب، تو قلم گردیدی

ای دست که بر خصم شکست آوردی!

در دست هر آن چه بود و هست آوردی

تو زودتر از دیده و فرق عبّاس

دامان وصال را به دست آوردی

ای دست که از تو آبرویم دادند!

بر لب، گل «اِن ْقَطَعتُمُویم» دادند

آبی که ز جام تو ننوشید لبم

از ساغر تیغ بر گلویم دادند

ای دست! پس از تو گر مجالم دادند

از دیده‌ی غرق خون، مدالم دادند

با جعفر طیّار کنم تا پرواز

در جای دو دست من، دو بالم دادند

ای دست! به عهد، پای بندم کردی

افتادی و باز سربلندم کردی

در هر رگ تو خون وفا می‌جوشید

وآن را تو روان به بندبندم کردی