نشود شعر تَری مدح و ثنایت بانو!

کو رسایی که نویسد به رثایت بانو!

جای دارد که هزاران چو امینی، عالِم

الغدیری بنویسند برایت بانو!

دلم دوباره گرفتار «امّ‌کلثوم» است

که فصل رونق بازار «امّ‌کلثوم» است

به روز آخر ماه جمادی الثّانی

تمام شیعه عزادار «امّ‌کلثوم» است

باید از جلوه‌ی او عرش منوّر باشد

هر کسی مثل شما، دختر کوثر باشد

بی‌گمان این دل شیری که تو داری، بانو!

می‌تواند فقط از جانب حیدر باشد

کم‌تر کسی است در غم من، انجمن کند

از من سخن بیاورد، از من سخن کند

«دل‌های جمع را کند آشفته یاد من

راضی نمی‌شوم که کسی یاد من کند»[1]

گرفت دست تو را جدّ تو، پیمبر تو

که نور بودی و او سایه داشت بر سر تو

گرفت دست تو را، راه برد آهسته

که شیر حق پدرت بود و یاس، مادر تو

این شیرزن که اسوه بُوَد مثل مادرش

فرزانه است و زینب کبری است، خواهرش

در عصمت و عفاف بخوانش چو فاطمه

در منطق و کلام ببین مثل حیدرش

ای که بر سینه‌ی خود، آتش ماتم داری!

به دل از داغ برادر، دو جهان غم داری

دخت مولایی و غم نامه‌ی زهراست تو را

نسبت از سلسله‌ی حضرت خاتم داری

یارب این بارگه کیست بدین جاه عظیم؟

کآسمان خم شده پیش در او در تعظیم

نفحه‌ی ساحت قدسش دم جان‌بخش مسیح

پنجه‌ی گنبد بامش ید بیضاى کلیم

زینب که نماینده بُوَد زهرا را

 بگْرفته به دست، رشته‌ی دل‌ها را

از صبر خدایى است که با آن همه غم

 شیرازه کند کتاب عاشورا را

من مظهر صبر، زینب کبرایم

 هر جا که بُوَد حسین، من آن جایم

هر چند که آفتاب بى‌سایه بُوَد

 من سایه‌ی آفتاب عاشورایم

این جا حرم سجود مهر و ماه است

بر درگه هفت قبله زین جا راه است

آرام‌گه زینب کبراست که او

هم دختر و هم خواهر ثارالله است

ای ماه! به شوق نظرت می‌آیم

با قافله‌ی خون جگرت می‌آیم

هستی تو امام من و من پیرو تو

می‌گریم و دنبال سرت می‌آیم