ای مرهم زخم دل و غم‌خوار پدر!

هم غم‌خور مادریّ و هم یار پدر

در لیله‌ی قدر آخر عمر علی

شد مهر تو، سفره‌دار افطار پدر

سیراب ز چشمه‌ی حیاتیم همه

مجذوب سفینه النّجاتیم همه

با یاد اباالفضل و لب تشنه‌ی او

مهمان شریعه‌ی فراتیم همه

بر خون دو دیده‌ی تو می‌گریم من

بر قدّ خمیده‌ی تو می‌گریم من

ای ساقی تشنگان عترت! عبّاس!

بر دست بریده‌ی تو می‌گریم من

آنان که نشستند به بیت العبّاس

پیمان به تو بستند به بیت العبّاس

دل‌سوختگان سوز داغت عبّاس!

مهمان تو هستند به بیت العبّاس

عبّاس که عشقِ هر جگرسوخته است

از چار امام، عشق آموخته است

عالم به شب ولادتش چشم امید

بر باب شفاخانه‌ی او دوخته است

عبّاس که روح عقل، دیوانه‌ی اوست

عشق، آیتی از غیرت مردانه‌ی اوست

آماده‌ی مهمانی بیمارانش

در عید ولادتش شفاخانه‌ی اوست

نامت شرف ملّت قرآن گردد

نامت نمک خوان سلیمان گردد

عبّاس تویی آن که علی فرموده است:

بر هر که کنی نگاه، سلمان گردد

ای چشم که زود چشم بستی از من!

پیوند نگاه را گسستی از من

تا خون تو شویم و برآرم تیرت

افسوس! به تن نمانده دستی از من

ای چشم که سرفرازتر گردیدی!

نازت بکشم که نازتر گردیدی

پنداشت عدو به تیر بستت امّا

تو باز بُدی و بازتر گردیدی

یارب! نظری که دشمنان خوار شوند

اغیار برون از حرم یار شوند

گر صبر علی نمی‌گذارد، بگذار

بر خشم اباالفضل گرفتار شوند

ای دست من! ای ناب‌ترین کوکب من!

خون شد ز جدایی‌ات دل زینب من

بر دست تو من باده‌ی کوثر دادم

آبی نرساندی تو اگر بر لب من

ای مشک! به عبّاس وفاداری کن

سقّای بریده دست را یاری کن

تا پیش رقیّه آبرویم نرود

این آب فرات را نگه‌داری کن