آمد و در دل ِ باد پیچاند، بوی لب‌های قرآنی‌اش را

در نگاه ِ ترک خوردۀ خاک، دید ساعات پایانی‌اش را

او که نامش کلید نجات است، مظهر ِقَد اَقمتَ الصّلاه  است

کشتی نوح آورده تا عشق، طی کند راه طوفانی اش را

صحبت از موسی و طور و ذوق عمرانی بس است

من پدر می‌خواستم، توضیح عرفانی بس است

قرعۀ آن قبلۀ سیّار بر ما اوفتاد

ای خرابه، غبطه بر دیوار نصرانی بس است

عَلَم بر دوش او مجنون تر از لیلای محزون است

پریشان تر ز باد و گیسوان بید مجنون است

به سوی آب می‌تازد به سوی تشنه‌تر گشتن

به سوی منزل آخر که پشت وادی خون است

قنوتت: روی دستت اصغرت را ...

رکوعت: خم شدی تا اکبرت را ...

نهادی صورتت را بر روی خاک

بمیرم سجده‌های آخرت را ...

به نیزه تکیه زد مردی که تنها مانده در میدان

کنار پیکر خونین سربازان جاویدان

چه مردی، آنکه دریاها عطش پیمای او بودند

چه دریایی که انگشت‌اش به توفان می‌دهد فرمان

نمی‌شد آن همه اندوه تسکین

مگر با «یا غیاث المستغیثین»

ربوده صبر او را اشتیاقِ

 ملاقات خدا با روی خونین

مجنون شبیه طفل تو شیدا نمی‌شود

زین پس کسی به قدر تو لیلا نمی‌شود

شأن نزول رأس تو ویرانۀ من است

دیگر مگرد شأن تو پیدا نمی‌شود

به اسبش هی زد و زلفش میان بادها گُل کرد

سکوت دشت را سرشار از عطر قرنفُل کرد

نگاهش آهوان خسته را مدهوش خود کرده است

لبانش سنگ‌های تشنه را غرق تغزُل کرد

و بسم الله رویش – صبحگاهان بنی هاشم –

بیابان‌های دنیا را پر از تحریر بلبل کرد

به موج خون رها در قتلگاهی

به سوی آسمان داری نگاهی

نمی‌افتد ز لب‌هایت نوایِ

«الهی یا الهی یا الهی»

خبر آمد که ز معشوق، خبر می‌آید

ره گشایید که یارم ز سفر می‌آید

کاش می‌شد که ببافند کمی مویم را

آب و آیینه بیارید، پدر می‌آید