بر ندارند ز پای تو بزرگان سر را

حاش لله که گذاریم ره اکبر را

سینه‌ات خوب نخواهد شد از این گریۀ من

آب بستن نتوان قبر علی‌اصغر را

در کرب و بلا، پیمبری می‌بینم

بر منبر خون ِ دل، سری می‌بینم

طوفان بزرگ دیگری در راه است

انگار حسین دیگری می‌بینم

 از تیغ ، دم حسین را میفهمی

بوی حَرم حسین را میفهمی

با لهجۀ سرخ زینبی در روضه

تو جنس غم ِ حسین را می‌فهمی

بر در خیمه ایستاده سوار  به اشارت که گاه پیکار است می‌‏نماید نگاه باز پسین  که دگر نوبت علمدار است

بدون کفش و کلاه

بدون تیغ و سلاح

امیر بود ولی چون اسیر می‌آید

چه هیبتی دارد

یکی ست اما انگار لشکر آمده است

سلام آزاده

گذاشت مادر تو اسم بامسمایی

برای تو ای حُر

به عشق روی تو این روزها جوان شده‌ام

همان که خواست دل خوب تو همان شده‌ام

از این به بعد خودم اشک روضه‌ات هستم

ز بس که نام تو را ازبرم روان شده‌ام

با خط حسین، نسبتش مشکوک است

با لهجۀ خون، قرابتش مشکوک است

این نامه که اهل «هر چه باداباد» است

 کوفی نسب است و بیعتش مشکوک است

تن به تن

جنگ منصفانه است

تن به تیر

جنگ کودکانه است

حرمله

جنگ غیرمنصفانه‌ای شروع کرد

شیرخوارۀ حسین

قهرمان جنگ کودکانه شد

الا ای نیوشندهٔ هوشیار

یکی نغز گفت آرمت گوش دار

به گیتی بسی رفت گفت و شنید

که تا آفرینش چسان شد پدید

تو خون خدایی و صدایت سرخ است

بر ظلمت خاک ، رد پایت سرخ است

من از تو به جز حماسه نتوانم گفت

زیرا که تمام فصل هایت سرخ است