مرغِ غزل امشب چرا از آشیانم می‌رود
امشب که باید تا سحر، شاعر بمانم، می‌رود
«ای ساربان آهسته ران، کارام جانم می‌رود»
«وآن دل که با خود داشتم با دل ستانم می‌رود»
بارد چه؟ خون! که؟ دیده! چه سان؟ روز و شب! چرا؟
از غم! کدام غم؟ غم سلطان اولیا
نامش که بد؟ حسین! ز نژاد که؟ از علی
مامش که بود؟ فاطمه جدش که؟ مصطفی!
از آن زمان که سر راه درد وا شده‌ام
به فیض زخم عظیم تو مبتلا شده‌ام
میان این همه آشوب نیزه و شمشیر
مرا ببخش اگر مثل لاله وا شده‌ام
اوج توحید چیست؟ تسلیم است
اوج تسلیم چیست؟ یک جمله
«آنچه محبوب با حسینم کرد
هر چه که بود واقعاً زیباست!»
فکر توحید زینبی باشیم ...
جز زخم ما که عرض دوا را نگه نداشت
کس آبروی تیغ شما را نگه نداشت
در آرزوی زلف تو میلم کشیده شد
دیشب دلم که حد دعا را نگه نداشت
سنگ نگین اگر بتراشم برای تو
باید که از جگر بتراشم برای تو
طوف سرت به شیوۀ حُجّاج جایز است
پس واجب است سر بتراشم برای تو
تَف تف تتف تتف تتتف تف تتف تتف
صَف صف صصف صصف صصصف صف صصف صصف
تَن تن تتن تتن تتتن تن تن تتن تتن
سرها جدا فتاده در این دشت از بدن
آدما میگن که ققنوس
وقتی‌که آتیش میگیره
میون شعله‌ها از نو
جون میگیره نمی‌میره
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
