کلیم بی کفن کربلای میقاتی خلیل بت شکن کعبۀ خراباتی

چه فرق می‌کند آخر به نیزه یا گودال؟ همیشه و همه جا تشنۀ مناجاتی

زرد و کبود و سرخ شد اما هنوز هم دارد عزای دیدن بابا هنوز هم

تا تاول دوبار‌ه‌ای از راه می‌رسد با گریه آه می‌کشد آن را هنوز هم

من گریه می‌کنم به سر از پیکری که نیست تو شکوه می‌کنی ز من از معجری که نیست جارو زدم به پای تو خاک خرابه را با چند تار گیسوی از خون تری که نیست  

به دامنم ببرد رشک، آسمان بابا! به ماه تا که تو را می‌دهم نشان بابا! تو بعد نیزه و طشت و تنور و خورجین‌ها شدی به کودک ویرانه میهمان بابا!

آهش میان هلهله‌ها ناپدید شد

از گریۀ بدون صدا نا‌امید شد

دیگر بلند نام تو را می‌زند صدا

او نوحه خواند و خالق طرحی جدید شد

قلبش شکسته بود و نگاهش به راه بود

پژمرده از ندیدن خورشید و ماه بود

با آنکه رنگ چادر او رفت در مسیر

از هر طرف اسیر هجوم نگاه بود

به روى دامن من ‌امشب استراحت کن

چو من به خاک نشینى بیا و عادت کن

چقدر دور سر روى نیزه پر بزنم

بمان و مثل همیشه کمى محبت کن

از وقار عمه جان خود حجاب‌ آموخته او مودب بودنش را از رباب‌ آموخته

با دو دست بسته تا شامات را یکسر گرفت رزم را از فاطمه، از بوتراب‌ آموخته

کسى نبود بپرسد چه چیز کم دارى به قلب کوچکت آیا تو نیز غم دارى؟

کسى نبود بپرسد که از کدام گناه نشان سیلى از آن دست پر ستم دارى

مثل قدیم با دل من، سر نمی‌کنی

جانم به لب رسید، تو لب تر نمی‌کنی

حرفی بزن، جواب تو والله سنگ نیست

از چه هوای سورۀ کوثر نمی‌کنی؟