ای پدر! از سفر ماریه بازآمده‌ای؟
یا ذبیحی تو و از راه حجاز آمدهای؟
تو به دیدار خدا رفتی و من در عجبم
با سر غرقه به خون، بهر چه باز آمدهای؟!
ای پدر جان! ز کجا آمدهای؟
سوی ویرانه چرا آمدهای؟
طایر سدره و ویرانه‌ی شام؟!
از کجا تا به کجا آمدهای؟!
امشب دلم گرفته بهانه، برای تو
بابا! بیا که آمده در سر، هوای تو
امشب اگر به گوشه‌ی ویران گذر کنی
بر آن سرم که بوسه زنم، خاک پای تو
هنوز تشنه‌لبی؟ لاله‌ی شکفته‌ی من!
تو نور چشم منی، ای مه دو هفته‌ی من!
کبودی اثر سنگ بر رُخت پیداست
نگفته، با خبری از غم نهفته‌ی من
روح بزرگش دمیده است، جان در تنِ کوچک من
سرگرم گفت‌و‌شنود است، او با منِ کوچک من
وقتی که شب‌های تارم، در آرزوی سپیده است
خورشید او می‌تراود، از روزنِ کوچک من
بگو، ای سر! چرا کردی تو سرگردان به هر کویم؟
به مانند سر زلفت، کشی این سو و آن سویم
بیا، ای میهمان! امشب به روی دامنم بنْشین
که با تو من حدیث رنج خود، سربسته می‌گویم
گر چه از ضعف تن از جا، نتوان برخیزم
«مژده‌ی وصل تو کو؟ کز سر جان برخیزم»[i]
دانه‌ی خال تو بس، بهر گرفتاری دل
«طایر قدسم و از دام جهان برخیزم»
کاروان رفت و من سوخته‌دل، جا ماندم
آه! کز ناقه بیفتادم و تنها ماندم
همرهان بی‌خبر از من بگُذشتند و دریغ!
من وحشت‌زده در ظلمت صحرا ماندم
من کیستم؟ رسول خدا را سلاله‌‌ام
وندر حریم زاده‌ی زهرا، غزاله‌ام
نامم رقیّه، دختر سلطان کربلا
باب الحوائجم، به خدا! گر سه ساله‌ام
من دختری یتیمه و محنت کشیده‌ام
عمرم بُوَد گواه که بس داغ دیده‌ام
گل‌های آبله، کف پایم شکوفه زد
از بس که روی خار مغیلان دویده‌ام
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
