بندگی کن، بندگی در راه عشق

تا شوی آگه ز عبدالله عشق

«انّی عبدالله، آتانی الکتاب»

رو فروخوان زآن کتاب مستطاب

سینه‌ام تنگ آمده بار دگر

باز دارم ناله از سوز جگر

عزم کوی کربلا کرده دلم

یاد طفل مجتبی کرده دلم

آمدم تا جان کنم قربان تو

پیش تو گَردم بلاگردان تو

در حرم دیدم که تنها مانده‌ام

هم‌رهان رفتند و من جا مانده‌ام

بین هفتاد و دو ماه انجمن

آفتابی بود از بُرج حسن

سروقدّی از ریاض دو امام

نوجوانی، سیزده سالش، تمام

یادگاری از امام مجتبی

بود هم‌راه عمو در کربلا

نوگل باغ «ولی‌الله» بود

از رموز عاشقی، آگاه بود

هر زمانی غنچه‌ی لب می‌گشود

از همه اهل حرم دل می‌ربود

ماه، پیش روی ماه او، خجل

دلبران بر گیسوی او بسته دل

چون عزیز مجتبی در خون تپید

جام پُرشهد شهادت سر کشید

گر چه از بیداد، جان بودش به لب

نام آن جان جهان بودش به لب

داستان قاسم، آن پور حسن

محفل‌ ما کرده چون «بیت‌الحَزَن»

یوسف ار گفتند گرگش در ربود

خدعه‌ای بود و خدا ردّش نمود

باز سینای دلم را طورهاست

باز در نای وجودم، شورهاست

کیست کاین‌سان در تکلّم با من است؟

با من است این یار پنهان، یا من است؟

باز یاد آمد مرا، ای اهل دین!

از «غلام ترک» زین‌العابدین

او که شمع محفل اهل ولاست

هر دل پاکی به یادش، کربلاست

چون که «عابس»، گرمی هنگامه دید

خون غیرت در رگ جانش دوید

گفت با خود: مَرد باید بود، مَرد

خوش بُوَد از مرد، استقبال درد

بار دیگر بندبندم، نی شده

خونم اندر شیشه‌ی دل، می‌ شده

نی، نوای نینوایی می‌زند

سینه، ‌ساز کربلایی می‌زند