بسم رب تمام شاعرها

شاعرانی که از شما گفتند

بسم رب تمام ذاکرها

ذاکرانی که از شما گفتند

میان کوچه‌ها آداب می‌ریخت

عرق از صورت ارباب می‌ریخت

و ای کاش آن زمان عباس هم بود

که روی آتشِ در، آب می‌ریخت

آسمان تاب ندارد تب جانکاه تو را

وزمین طاقت یک گریۀ کوتاه تو را

خواستی در عطش قافله فریاد کنی

بغض آمد به گلو، بست گلوگاه تو را

در مُلک ری شکوه خدایی بزرگوار

 زرتشت این قبیله شمایی بزرگوار

 بر بخت ما همیشه عرب رشک می‌برد

 داماد خانوادۀ مایی بزرگوار

چه می‌خوانند این سان آتشین بر نیزه‌ها سرها

چه آهنگی است این؟ خون می‌چکد در رقص خنجرها

یقینی سرخ در تاریکی تردید جاری شد

دوباره لاله گون شد لاله گون شد باغ باورها

پنهان ز خواهر می‌کنی چشم ترت را

شاید ندیدی اشک‌های خواهرت را

بار سفر بستی، مدینه شعله‌ور شد

در یاد دارم آن نگاه آخرت را

ام البنین روی سرت قرآن گرفته

تا پر کند یک بار جای مادرت را

ساربان غریب می‌خواهی این همه مست را کجا ببری؟

تشنه آورده‌ای که آب دهی، یا به سرچشمۀ بقا ببری؟

کعبۀ هاج و واج را دیروز، در معمای خود رها کردی

یک قبیله ذبیح آوردی غرق خون تا دل از مِنا ببری

بی داغ محبت تو دل رسوا بود

بی خون تو مرز عشق ناپیدا بود

گر عشق تو رنگ غم نمی‌داد به دل

عشق و دل و غم، سه لفظ بی معنا بود

امان از ماجرای پیکر او

امان از سرگذشت حنجر او

تنی ماند و سری بر نیزه‌ها رفت

بماند قصۀ انگشتر او

قرار بود که با آب و گل عجین بشوی برای اینکه سفالینه‌ای گلین بشوی

پیاله‌ای بشوی با شراب‌های مگو و بعد هم‌دهن رب‌العالمین بشوی