هر بار که جزر دیده، مدّش کرده

هر راه، به کُفر بود، سدّش کرده

پس ماندنِ در مکه حرام است که او

در مرگ هم اقتدا به جدّش کرده

آن روز به‌جز ظلمت و بیداد نبود

در دشت به‌غیرِ جمعِ اضداد نبود

در مستیِ هلهله سکوتی است عمیق

در خطبۀ تو به‌غیرِ فریاد نبود

خورشید بر این تیره مغاک افتاده است؟

یا بر سر نی آن سر پاک افتاده‌ است؟

بر عرش نی از تلاوت او پیداست

هفتاد و دو سوره روی خاک افتاده‌ است

شوریده‌سری که شرح ایمان می‌کرد

هفتاد و دو فصل سرخ، عنوان می‌کرد

با نای بریده نیز بر منبر نی

تفسیر خجسته‌ای ز قرآن می‌کرد

خدا به ماه زمین خورده آسمان بدهد

دلی به وسعت دریای بی‌کران بدهد

امام مشک و علم را به دست ساقی داد

که مرد را به تمام جهان نشان بدهد

درآتشی از آب و عطش سوخت تنت را

در دشت رها کرد تن بی کفنت را

پرپر شده بر خاک رها کرد و پراکند

در خاطره‌ها عطر خوش پیرهنت را

هر شعر می‌گویم فقط یک مشت تمجید است

در صحت اشعار من بسیار تردید است

این بار می‌خواهم روایت واقعی باشد

در هالۀ ابهام، شاعر رو به تهدید است

آن طرف لشکری جنس آهن

غرق نفرت پر از حس تیشه

این طرف یاس‌هایی خدایی

در فضایی به صافی شیشه

حمد و شکرِ مزید یکتا را

خالق واهبُ العطایا را

که عطا کرد روزیِ ما را

آفرید آیۀ تولا را

کربلا داد و ذکر مولا را

ای نور امید، یا اباعبدالله

قرآن مجید، یا اباعبدالله

با خود خبر شهادتت آوردی

ارباب شهید، یا اباعبدالله