زینب، آن گردون عصمت را قمر

از فروغش، مهر رخشان، جلوه‌گر

مام را در صورت و معنی، نشان

فاطمه در هیأت زینب، عیان

‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‌چون سواد شام کم‌کم شد پدید

رنگ از رخسار «آل‌اللَّه» پرید

تا در این‌جا محمل زینب رسید

حق به فریاد دل زینب رسید

در سر من، باز شور دیگر است

شام را امروز، صبح محشر است

آینه‌یْ اسلام را بشْکسته‌اند

شهر را از ذوق، آذین بسته‌اند

روز آدینه یزید زشت‌نام

رفت سوی مسجد مشهور شام

داد فرمان، منبری بگْذاشتند

خود خطیبی را بر آن واداشتند

باز روزم در نظر آمد چو شام

یادم آمد، ماجرای شهر شام

چون اسیران دیار کربلا

صبح‌دم شد وارد شام بلا

زینب آمد شام را یک باره ویران کرد و رفت

اهل عالم را ز کار خویش حیران کرد و رفت

از زمین کربلا تا کوفه و شام خراب

هر کجا بنهاد پا فتحی نمایان کرد و رفت

شاهنشه دین، حسین آن وجه‌ اله

تا جلوه سرش نمود در شام چو ماه

لب باز نمود و گفت با حال تباه:

لا حول و لا قوّه الّا بالله

آن جا که جشن و شادى و بزم شراب بود

یک چند دل در آتش سوزان، کباب بود

یک سو رباب چنگ به دل مى‌‏زدى ز غم

یک سو نواى دل‏کش چنگ و رباب بود

در ورود شام با شمر لعین

این چنین گفت «امّ کلثوم» حزین:

ما اسیران، عترت پیغمبریم

پرده‌پوشان حریم داوریم

بانو! غزل سروده‌ام امشب برای تو

احساس شاعرانۀ من هم، فدای تو!

فرزند بوتراب و گل یاس احمدی

دنیا، فدای این همه قدر و بهای تو!